HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"Τώρα που είναι ελεύθερος θα κάνω κίνηση. Το αποφάσισα."
Άκουσα μια τσιριχτή φωνή σχετικά κοντά μου.
"Είναι σίγουρο ότι είναι ελεύθερος;"
Έβγαλα τα περιττά βιβλία μου από την τσάντα μου.
"Δεν ξέρω, πάντως δεν μιλιούνται καν με την κοπέλα του, οπότε λογικά έχουν χωρίσει."
Άκουγα ενθουσιασμένες φωνές και προσπαθούσα να μην τις μαλλιοτραβήξω.
Ήρεμα Ζωή. Έχεις ένα επίπεδο.
"Και πολύ κράτησε. Έχετε δει πως είναι;"
Γέλια ακούστηκαν και έκλεισα με υπερβολική δύναμη το ντουλαπάκι μου.
"Απορώ εάν εχει περιποιηθεί ποτέ τον εαυτό της."
Το βλέμμα της παρέας έπεσε επάνω μου. Διέκρινα την ξινή μαζορέτα που προσπάθησε να με διώξει από τις κερκίδες στον αγώνα.
Φυσικά και θα ήταν εκείνη. Γιατί πρέπει να υπάρχει έστω ένα άτομο που θα με μισεί με όλη του την ψυχή;
Με μια βαθιά ανάσα, οπισθοχώρησα για να φύγω από τον διάδρομο και να προλάβω την τελευταία μου ώρα.
"Για ποιόν λόγο τις αφήνεις να μιλάνε έτσι για εσένα;"
Άκουσα την φωνή της Αριάδνης από το κινητό μου. Ειχα ξεχάσει οτι μιλούσαμε στο τηλέφωνο.
"Δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο. Δημιουργούν απίστευτο δράμα χωρίς λόγο. Τόσα χρόνια προσπαθούσα να το αποφύγω και δεν ήρθα εδώ για να βρίσκομαι συνεχώς στο επίκεντρο της προσοχής και να με σχολιάζουν. Το σιχαίνομαι αυτό."
Το βλέμμα μου συνάντησε το βλέμμα της ξανθιάς μαζορέτας που μου έκλεισε παιχνιδιάρικα το μάτι.
"Πως μπορείς; Θα την έσκιζα. Εάν θέλεις το κάνω ευχαρίστως για εσένα."
Γρύλισε η Αριάδνη.
"Δεν χρειάζεται να είσαι τόσο οξύθυμη. Σε παρακαλώ, μην δίνεις σημασία."
Ξεφύσηξε και χαμογέλασα. Αυτή η κοπέλα είναι ένας από τους λόγους που δεν παρατάω την σχολή.
