Είκοσι Μέρες

×62×

"Μα δεν θέλω να φύγω."

Παραπονέθηκα, αλλά η Αριάδνη μας καθοδηγούσε ήδη προς την έξοδο.

Δεν καταλάβαινα που βρισκόμασταν. Δεν ένιωθα τα πόδια μου.

Ηλίθιο ποτό.

"Δέστε τις ζώνες σας."

Είπε η Αριάδνη που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα.

Αυτό ήταν. Πεθαίνουμε.

"Απογειωνόμαστε;"

Ρώτησα την Αριάδνη και δεν απάντησε.

Τσουγκρίσαμε τα σχεδόν άδεια μπουκάλια μας πίνοντας λίγο πριν τον θάνατο μας.

"Θα πεθάνω μεθυσμένη!"

Φώναξε η Φραντσέσκα και γελούσαμε μαζί. Ξαφνικά συνειδητοποίησα οτι πεθαίνουμε.

"Θέε μου δεν θέλω να πεθάνω τόσο νέα."

Έβαλα στα τυφλά την ζώνη μου και γύρισα το κεφάλι μου προς την Φραντσέσκα που καθόταν δίπλα μου.

"Φώναξε την αεροσυνοδό. Τι με κοιτάς; Πρέπει να βγούμε από εδώ."

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου.

"Θέλω την μαμά μου!"

Φώναξα κλαίγοντας πλέον. Η Φραν δίπλα μου βρισκόταν σε χειρότερη κατάσταση. Η Αριάδνη άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω.

"Δεν το πιστεύω, η Αριάδνη αυτοκτόνησε!"

Λίγα λεπτά αργότερα η πόρτα άνοιξε ξανά και ένα αγόρι μπήκε μέσα.

"ΒΟΉΘΕΙΑ."

Τον ταρακούνησε η Φράν και εγώ χαχάνιζα. Η Αριάδνη μπήκε ξανά μέσα και έκατσε στο διπλανό κάθισμα.

Μα πώς; Αφού πριν..

Ξεφύσηξα. Πονάει το κεφάλι μου.