Είκοσι Μέρες

×34×

"Που είμαι;"

Βρισκόμουν σε ένα κάτασπρο δωμάτιο.

"Είναι κανείς εδώ;"

Φώναξα και ακούστηκε ο αντίλαλος μου.

Κανένας δεν απαντούσε. Συνειδητοποίησα οτι ξάπλωνα σε ένα άσπρο στρώμα, όχι σε κάποιο κρεβάτι.

Ήμουν σκεπασμένη με ένα άσπρο σεντόνι που εμπόδιζε την όραση μου. Ξεσκεπάστηκα και σηκώθηκα όρθια. Τι κάνω εδώ; Που βρίσκομαι;

Φορούσα το φόρεμα που φορούσα την ημέρα του γάμου. Περίεργο. Το είχα πετάξει αυτό. Δεν ήθελα να το κρατήσω με τίποτα.

Έκατσα ξανά στο σκληρό στρώμα.

Κάποιος με πλησίαζε. Φαινόταν η φιγούρα ενός ατόμου. Όσο πιο κοντά ερχόταν, τόσο πιο έντονα γινόντουσαν τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Εκείνα τα μάτια. Εκείνο το σώμα. Εκείνη η γλυκιά μυρωδιά. Αυτός είναι.

"Αχιλλέα; Τι κάνεις εδώ;"

Είμαι νεκρή. Δεν πρέπει να βρίσκεται εδώ.

Φύγε. Φύγε γρήγορα.

"Είμαι και εγώ νεκρός Ζωή."

Άνοιξα τα μάτια μου και σηκώθηκα απότομα. Γαμώτο, θα σταματήσει να παίζετε ο ίδιος εφιάλτης κάθε μέρα στο μυαλό μου;

Βρισκόμουν σε ένα ξένο δωμάτιο. Αυτό δεν είναι σίγουρα το δωμάτιο μου. Ούτε το δωμάτιο των γονιών μου.

Όταν ένιωσα την αναπνευστική μάσκα στο πρόσωπο μου αντιλήφθηκα οτι βρισκόμουν στο νοσοκομείο. Τι έχει γίνει;

Δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπο μου. Δεν έκλαιγα όμως, απλά δάκρυζα. Πολύ. Τόσο πολύ που μούσκεψε το μαξιλάρι.

Προσπάθησα να βγάλω αυτές τις βελόνες από τα χέρια μου. Με τρομάζει αυτή η εικόνα.

Η πόρτα άνοιξε και ο πατέρας μου μπήκε μέσα. Φαινόταν άυπνος, κουρασμένος και αναστατωμένος.