Είκοσι Μέρες

×26×

Ξεκλείδωσα την εξώπορτα και πήρα στα χέρια μου τις δυο βαλίτσες που είχαμε πάρει μαζί μας.

Άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα το σπίτι μου.

Το σπίτι μας.

Τοποθέτησα τις βαλίτσες στο σαλόνι και παρατήρησα το σπίτι.

Ένιωσα σαν να είχαν περάσει μήνες, χρόνια, απο τότε που βρισκόμουν τελευταία φορά εδώ.

Πίστευα οτι δεν θα γυρίσω ξανά, πίστευα οτι θα με σκότωνε.

Ναι, το πίστεψα. Ήταν ικανός για ολα. Θα έκανε τα πάντα για να ζήσει με την μητέρα μου.

Υποθέτω πως πρέπει να ευχαριστήσω τον πατέρα μου που κάλεσε την αστυνομία και τον έβαλαν στην φυλακή.

Αλλά γιατί; Τι είχε κάνει; Ήξερε ο πατέρας μου; Αποκλείεται, δεν γίνεται.

Κανένας δεν ήξερε.

Κανένας.

Προσπαθώ να διαχειριστώ την κατάσταση. Ολα άλλαξαν και δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό.

Βρέθηκε ο πατέρας μου, η μητέρα μου δεν παντρεύτηκε, ο Μιχάλης είναι στην φυλακή, ο Αχιλλέας είναι ο γιος του Μιχάλη.

Πονάει το κεφάλι μου.

Έκατσα στον καναπέ και προσπάθησα να ηρεμήσω. Ισως πρέπει να κοιμηθώ.

Έχει περάσει μισός μήνας απο εκείνο το συμβάν. Δεκαπέντε μέρες μετά απο τον γάμο που δεν έγινε ποτέ, είμαι εδώ και είμαι ζωντανή

Θα αναρωτιέστε που βρίσκονται οι γονείς μου.

Αυτόν τον καιρό έμενα με την μητέρα μου στο σπίτι της γιαγιάς μου. Δεν ήθελε να γυρίσει εδώ.

Απ'οτι κατάλαβα ο πατέρας μου ζούσε για αυτό το μικρό χρονικό διάστημα σε εναν φίλο του, σε ενα μικρό σπίτι.

Πήγε να μαζέψει τα πράγματα του. Λογικά έφυγε απο εκει.

Ήταν ενα ασφαλές μέρος για εκείνον, μέχρι να μπει ο Μιχάλης μέσα.