HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Ωραίο το παγωτό;"
Ρώτησα τα παιδιά που πριν λίγα λεπτά καθόντουσαν στο παγκάκι δίπλα μου, αλλα δεν αντίκρισα κανέναν.
Αγχωμένη κοίταξα γύρω μου. Δεν το πιστεύω αυτό.
Ξεφύσηξα ανακουφισμένη όταν τους εντόπισα στο πάρκο. Είχαν προλάβει να απολαύσουν ήδη το παγωτό και να τρέξουν προς τις κούνιες.
Γέλασα.
Κατεβήκαμε αναγκαστικά στο κέντρο της πόλης που βρίσκεται μερικά λεπτά από την περιοχή που μένουμε για να πάρουμε το καλύτερο και νοστιμότερο παγωτό, αλλά άξιζε τον κόπο.
Παρατηρούσα το πάρκο. Από τότε που ήρθαμε εδώ, πρέπει να έχω βγεί μια-δυο φορές μόνο από το σπίτι.
Στην αρχή ήμουν υπερβολικά τρομαγμένη. Πίστευα πως ο Μιχάλης θα ξεφυτρώσει από κανένα στενό σοκάκι. Πλεον νιώθω καλύτερα, το έχω ξεπεράσει.
Οι γονείς μου πιστεύουν οτι βρίσκομαι εδώ για σπουδές, κάτι που δεν είναι ψέμα, απλά δεν ξέρουν όλη την αλήθεια. Προς το παρόν δεν πρόκειται να την μάθουν.
Προσπαθούσα να μην χάσω τα παιδιά από τα μάτια μου, ενώ άκουγα μουσική και έτρωγα το παγωτό μου.
"Που είστε;"
Η δόνηση του κινητού μου απέσπασε την προσοχή μου.
"Στο πάρκο δίπλα στο σχολείο. Έλα από εκεί."
Πληκτρολόγησα το μήνυμα μου στον Αχιλλέα και έκλεισα ξανά το κινητό μου.
Χαμογέλασα στην εικόνα των δύο παιδιών. Είναι τόσο ωραίο να είσαι ένα μικρό παιδί. Όταν είσαι ένα μικρό γλυκό μωρό σε αγαπάνε όλοι. Όσο μεγαλώνεις, τόσο χάνεται αυτή η αγάπη. Μάλλον γιατί διαμορφώνεις τον δικό σου χαρακτήρα, γίνεσαι ανεξάρτητος.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου επιθυμούσα να κλείσω τα δεκαοχτώ για να φύγω από το σπίτι μου, αλλά τώρα θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω.
