Είκοσι Μέρες

×1×

Άλλη μια μέρα ξημερώνει με έμενα να συνειδητοποιώ οτι πάλι θα αργήσω. Έχω βαρεθεί να ξυπνάω τόσο νωρίς για να πηγαίνω σχολείο.

Η ζωή μου επαναλαμβάνεται κάθε μέρα, η ίδια βαρετή ρουτίνα δεν με έχει εγκαταλείψει χρόνια τώρα.

Σπίτι, σχολείο και καμία βόλτα που και που—μη φανταστείτε έξω από το σπίτι, τον γύρο των δωματίων κάνω.

Το γεγονός οτι φέτος θα είναι η τελευταία μου χρονιά με παρηγορεί ιδιαίτερα.

Ανοίγω το κινητό μου, όπως κάνω κάθε πρωί για να χαζέψω λίγο. Δυστυχώς δεν έχω καθόλου χρόνο σήμερά και χάνω την πρώτη ώρα σίγουρα.

Οι οχτώ αναπάντητες κλήσεις από την Εύα σημαίνουν οτι θα αρχίσει να με βρίζει πάλι.

Η αλήθεια είναι οτι έχω τρομερό πονοκέφαλο και το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι αυτή την στιγμή είναι να ακούω το κύρηγμα της.

Το μόνο που θυμάμαι από την χθεσινή βραδιά είναι οτι ήπια πολύ, μα δεν φταίω εγώ.

Ο Δημήτρης—το αγόρι μου και διοργανωτής του πάρτι—επέμενε και δεν νιώθω καλά από τότε.

Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να πίνω αρκετά. Ελπίζω να μην έκανα καμία βλακεία, το συνηθίζω όταν χάνω τον έλεγχο.

Οταν πίνω έχουμε άσχημη κατάληξη, αλλά αυτό συμβαίνει αρκετά σπάνια καθώς δεν μου αρέσει το ποτό. Αποφεύγω την επαφή με το αλκοόλ. Δεν μου αρέσει να χάνω την αίσθηση του χρόνου και της πραγματικότητας, ακόμα και εάν αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.

Σηκώνωμαι γκρινιάζοντας από το κρεβάτι μου και ντύνομαι αργά, μιας και έχω χάσει ήδη το πρώτο μάθημα. Αφού πάρω πρωινό, τσεκάρω πάλι την ώρα.

Η μητέρα μου είναι ήδη στην δουλειά. Δουλεύει κυριολεκτικά όλη μέρα. Επιπλέον, αγνοεί παντελώς την ύπαρξη μου οπότε θεωρώ απολύτως λογικό το γεγονός οτι δεν με ξύπνησε.

Τώρα θα μου πείτε πως είναι αδύνατον μια μάνα να μην αγαπάει το παιδί της, αλλά αυτά συμβαίνουν όταν διαλύονται οικογένειες που δεν χτίστηκαν με θεμέλιο το συναίσθημα.

Μάζεψα το κινητό, τα κλειδιά, έβαλα παπούτσια και έφυγα για το σχολείο. Μόλις πέρασα την είσοδο, χτύπησε το κουδούνι. Βιαστικά, έτρεξα στην αίθουσα που είχα μάθημα την δεύτερη ώρα, όπου συνάντησα την φίλη μου να με αγριοκοιτάζει από το θρανίο που επιλέγουμε να καθόμαστε συνήθως.