HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
Ζωή
«Αγάπη μου; είσαι καλά;»
Δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου.
«Που είμαι;»
Το κεφάλι μου πονούσε τόσο πολύ.
«Πως νιώθεις; Είσαι καλά;»
Ρώτησε βουρκωμένη.
«Δεν ξέρω. Θα έπρεπε να μην νιώθω καλά; Τι έγινε;»
Το μόνο που θυμάμαι είναι οτι θα βρισκόμουν με τον Αχιλλέα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και αναδεύτηκα στην θέση μου.
«Σε βρήκε η κυρία Μαρία—η γειτόνισσα—λιπόθυμη μερικά στενά πιο κάτω. Που πήγαινες; Πως έγινε; Γιατί βγήκες τόσο αργά;»
«Σιγά με τις ερωτήσεις, ζαλίζομαι.»
Είπα και έπιασα το μέτωπο μου ζαλισμένη.
«Δεν θυμάσαι τίποτα; Μήπως πρέπει να σε πάμε σε έναν γι—»
«Οχού μαμά, θυμάμαι!»
Τη διέκοψα εκνευρισμένη.
«Θα μου πεις τότε;»
Χρειάζομαι ξεκούραση.
«Σε παρακαλώ, μπορείς να με αφήσεις να κοιμηθώ;»
Ρώτησα τρίβοντας τα μάτια μου.
«Καλά. Δεν θα πας σχολείο σήμερα, κοιμήσου.»
Χαμογέλασε ψεύτικα και βγήκε από το δωμάτιο.
Προσπαθώ να θυμηθώ τι έγινε χθες, αλλά δεν μπορώ. Μερικές φορές η μητέρα μου μπορεί να δείχνει η πιο γλυκιά μαμά του κόσμου, αλλά πιστέψτε με δεν διαρκεί πολύ—έως καθόλου.
Το κεφάλι μου πονάει τόσο πολύ. Αποφάσισα να ξανακοιμηθώ, μιας και με το να βασανίζομαι για να θυμηθώ δεν θα βοηθήσει καθόλου.
Λίγες ώρες αργότερα, μετά από αρκετό ύπνο, κατέβηκα στον κάτω όροφο και είδα την μητέρα μου με τον Μιχάλη να τρώνε στην τραπεζαρία.
