Είκοσι Μέρες

×44×

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ ολο το βράδυ. Το μόνο που θέλω είναι να ξεχάσω τα χθεσινά γεγονότα.

Δεν θέλω να ξαναδώ τον πατέρα μου. Τουλάχιστον για ενα μικρό χρονικό διάστημα. Ήταν τόσο άσχημο αυτό που έζησα.

Έκατσα στην θέση που κάθομαι συνήθως. Το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει αυτή την στιγμή είναι το σχολείο.

Έκλεισα τα μάτια μου για να χαλαρώσω. Νυστάζω τόσο πολύ. Άφησα την τσάντα μου στο πάτωμα και βολεύτηκα οσο μπορούσα.

Κάποιος άρχισε να με σκουντάει στον ώμο. Άνοιξα τα μάτια μου.

Ο Δημήτρης.

"Ει, ξύπνα. Σε πήρε ο ύπνος."

Μου έσκασε ένα από εκείνα τα γοητευτικά του χαμόγελα. Ημασταν αρκετό καιρό μαζί, δεν μπορώ να παραδεχτώ πως δεν είναι όμορφος.

Είναι πολύ ελκυστικός, αλλά μου έχει κάνει τόσα που δεν ξέρω αν πρέπει να τον συγχωρήσω.

Χαμογέλασα στραβά και με βοήθησε να σηκωθώ. Η τάξη ήταν άδεια.

"Πάμε;"

Τον κοίταξα απορημένη.

"Ε; Που;"

Κοίταξα γύρω μου.

"Εχουμε γυμναστική."

Σκατά. Σηκώθηκα απο την καρέκλα μου και κατεβήκαμε μαζί κάτω.

Οι δρόμοι μας χώρισαν όταν τον πλησίασε ο Γιώργος, ένας συμμαθητής μου. Καλύτερα.

Είπα την συνηθισμένη δικαιολογία μου για να μην κάνω μάθημα και έκατσα σε ενα παγκάκι.

Έβγαλα τα ακουστικά μου. Θέλω να ακούσω μουσική.

Βολεύτηκα και είχα αφεθεί τελείως, μέχρι που κάποιος μου έβγαλε τα ακουστικά.

"Τι ακους;"

Ο Δημήτρης, πάλι. Ηταν λαχανιασμένος από την γυμναστική. Μαζεύανε τις μπάλες. Πότε πρόλαβε να τελειώσει η ώρα;