HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
ᴅᴀʏ ᴛᴇɴ
Τρώω πρωινό με την μητέρα μου που χασκογελάει βλέποντας κατι στο κινητό της. Πάλι με τον Μιχάλη θα μιλάει, αλλά δεν με πειράζει τόσο αυτή τη στιγμή. Το γεγονός οτι καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι και μιλάμε ελάχιστα, μου αρκεί.
Μετα το χθεσινό συμβάν, νιώθω περίεργα. Ήταν πολύ άβολη η κατάσταση ανάμεσα μας.
Στον δρόμο για το σπίτι δεν μιλούσε κανεις. Μου πέταξε ένα ξερό καληνύχτα και έφυγε. Το μετάνιωσε; Αναλύω συνεχώς τα πράγματα και την κατάσταση στο μυαλό μου, μπερδεύοντας με περισσότερο.
Θα καταλάβω τι συμβαίνει οταν βρεθούμε ξανά. Αν βρεθούμε σήμερα, αλλιώς θα τα πούμε αύριο στο σχολείο.
"Γιατί δεν τρως;"
Ρώτησε η μητέρα μου, διακόπτωντας τις σκέψεις μου. Ξεφυσώντας, σηκώθηκα απο την τραπεζαρία και σωριάστηκα στον καναπέ.
Σήμερα θα την βγάλω βλέποντας ταινίες.
"Έσκασα."
Ψεύδομαι και αρπάζω ένα περιοδικο. Η μάνα μου τα λατρεύει, σχεδόν κάθε μερά υπάρχει κάτι καινούργιο στο τραπεζάκι του σαλονιού για να ξεφυλλίσεις.
"Θέλω να με βοηθήσεις σε κάτι."
Είπε η μητέρα μου, καθώς με πλησίαζε, και άρχισε να ψάχνει για ένα συγκεκριμένο περιοδικό.
"Ποιο σου αρέσει περισσότερο;"
Ρώτησε, ανοίγοντας ένα περιοδικό με νυφικα, προκαλώντας μου ένα ανεξήγητο τσίμπιμα στο στήθος. Η αλήθεια είναι οτι δεν τρελένομαι για γάμους, αλλά τώρα μου αρέσει η ιδέα. Ίσως γιατί δεν θα προλάβω ούτε να παντρευτώ, ούτε να κάνω παιδιά.
Έδιωξα τις σκέψεις απο το μυαλό μου, δεν θέλω να κλάψω μπροστά της.
Κατέληξε σε ενα λευκό, εντυπωσιακό, αρκετα μακρύ. Πιστεύω οτι της πάει. Μετά από πολύ σκέψη, αποφάσισε να πάει να το δοκιμάσει και φυσικά, με έπριξε να παω μαζί της.
