HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ᴅᴀʏ ғᴏᴜʀᴛᴇᴇɴ
Πήρα ρούχα και πήγα στο μπάνιο. Με χαλαρώνει όταν είμαι μπερδεμένη και χρειάζομαι ξεκούραση αυτή τη στιγμή.
Αφαίρεσα τα ρούχα μου και παρατήρησα τα σημάδια που μου άφησε ο Μιχάλης στον καθρέφτη. Δεν ξέρω πως να τα καλύψω. Αν τα δει η μητέρα μου;
Δεν νοιάζεται για σένα. Είναι με το μέρος του. Πάντα θα είναι με το μέρος του. Εκείνον θέλει στην ζωή της, εκείνον προτιμάει.
Το καυτό ντούζ με ηρέμησε. Πάντα το καταφέρνει αυτό. Το δέρμα μου ψηνόταν, μα δεν με ενοχλούσε. Είμαι αρκετά πιεσμένη αυτές τις μέρες, ήταν λογικό να λιποθυμήσω.
Δεν θέλω να τον δω ξανά. Τουλάχιστον μέχρι τον γάμο. Δεν αντέχω άλλο αυτή την πίεση, ούτε τις έντονες ματιές του. Δεν αντέχω την ύπαρξη του.
"Πρέπει να βρεθούμε."
Το κινητό μου δονήστηκε και αφού ντύθηκα, διάβασα το μήνυμα του Αχιλλέα. Δεν περίμενα να ήταν και από κάποιον άλλο..
Ξέφυσηξα. Το διάβαζα ξανά και ξανά, προσπαθώντας να τον βγάλω από το μυαλό μου. Ήταν ανάγκη να ξαναέρθουμε κοντά; Ξέρω οτι ήθελα να γίνει αυτό, παρόλο που ήταν λάθος να ξαναδεθώ μαζί του τώρα.
Ίσως δεν σταμάτησα ποτέ να νιώθω μια αγάπη για εκείνον.
Ίσως θα ήταν καλύτερα αν έμενε απλά ο φίλος που δεν μου ξαναμίλησε ποτέ, αλλά δεν αντιστάθηκα. Τον χρειαζόμουν. Δεν μπορώ να τον αποφεύγω συνέχεια και γνωρίζω πως πρέπει να ξεκαθαρίσω την κατάσταση, αλλά δειλιάζω.
Τα δάχτυλα μου τρέμουν επάνω στην οθόνη του κινητού μου, αποτρέποντας με από το να πληκτρολογήσω την απάντηση που περιμένει.
"Τα λέμε το απόγευμα στο πάρκο."
Έστειλα και περίμενα την απάντηση του, η οποία δεν άργησε καθόλου, σε αντίθεση με την δική μου.
