HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
"Δεν το πιστεύω αυτό που ζω."
Ψιθύρισα έτσι ώστε να μην το ακούσει κανένας, αλλα με άκουσε η Αριάδνη.
Ξεφύσηξα.
Είχα πάρα πολύ καιρό να δω τον Αχιλλέα να παίζει ποδόσφαιρο και αγχωνόμουν. Νομόζω από τότε που ήμασταν δεκατεσσάρων. Είναι το ίδιο καλός όσο τότε; Έχει βελτιωθεί;
Έχασα ένα σημαντικό μέρος της ζωής του. Δεν έχω ιδέα πως να αναπληρώσω αυτά τα κενά, μα δεν ήταν αυτό το πρόβλημα μου αυτή την στιγμή.
Υπήρχαν ενοχλητικές μαζορέτες οι οποίες φορούσαν κοντές φούστες και ένα σχεδόν ανύπαρκτο κοντό μπλουζάκι. Περιτριγύριζαν κάθε παίκτη μοιράζοντας νερό και πετσέτες για τον αγώνα, λες και δεν θα μπορέσουν να σκουπιστούν μόνοι τους.
Η κοπέλα που είχε αναλάβει τον Αχιλλέα του άνοιξε το μπουκάλι και τον βοήθησε να πιεί κιόλας. Το προσπερνάω. Θέλω να χτυπήσω κάποιον αυτή την στιγμή.
Από οτι κατάλαβα έχει έρθει η ομάδα ποδοσφαίρου μιας άλλης σχολής και έχει βουίξει όλο το πανεπιστήμιο, ενώ εγώ δεν γνώριζα τίποτα.
"Λένε πως αν κερδίσουμε σε αυτόν τον αγώνα, ίσως παίξουμε και δεύτερο με άλλες σχολές. Υπάρχει περίπτωση να παίξουμε και με σχολές από άλλες πόλεις, δεν είναι υπέροχο;"
Έδειχνε τόσο ενθουσιασμένη. Χαμογέλασα.
Οι κερκίδες γέμιζαν άγνωστα πρόσωπα.
"Γιατί είναι όλοι έξω;"
Ρώτησα απορημένη την Αριάδνη.
"Εμείς που είμαστε στο τμήμα Φυσικής Αγωγής αρκετές φορές χάνουμε μάθημα εξαιτίας των αγώνων."
Έγνεψα καταφατικά.
"Τι σκατά κάνεις εσύ εδώ; Δεν έχεις μάθημα;"
Άκουσα μια φωνή και γύρισα κοιτώντας προς τα πίσω.
Αυτή η μέρα πάει από το κακό στο χειρότερο. Κάποιος με έχει καταραστεί.
