HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Ζωή
"Θα φύγω από την πόλη."
Μίλησε καθώς με είχε στην αγκαλιά του και χορεύαμε. Το βλέμμα μου συνάντησε απευθείας το δικό του.
"Τι; Πότε;"
Η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπάει δυνατά.
"Ηρέμησε, για δύο μέρες μόνο. Θα παίξουμε σε μια άλλη πόλη που βρίσκεται σχεδόν μια ώρα από εδω. Δεν στο είπα νωρίτερα γιατί δεν έτυχε να μιλήσουμε."
Ξεφύσηξα.
"Εσύ ήσουν αυτός που δεν απαντούσε στα μηνύματα μου."
Ψέλλισα.
"Ναι, βοηθούσα τον Πάολο στις προετοιμασίες."
Χαμήλωσα το κεφάλι μου. Φοβάμαι, δεν θέλω να μείνω μόνη μου. Δεν νιώθω ασφάλης. Η εικόνα του Μιχάλη με στοιχειώνει κάθε γαμημένο λεπτό.
Τα δάχτυλα του άγγιξαν τρυφερά το πηγούνι μου και σήκωσε το κεφάλι μου στο ύψος του.
"Έχεις την Αριάδνη, την γιαγιά μου, τον Πάρη, ακόμα και την Φραντσέσκα. Δεν είσαι μόνη σου. Υπάρχουν χιλιάδες άτομα στην σχολή. Είσαι πολύ πιο ασφαλής εκεί απ'οτι ήσουν στο διαμέρισμα."
Ξεφύσηξε.
"Κοίτα, το σκέφτηκα καλά και τελικά είχες δίκιο. Δεν έπρεπε να σου μιλήσω απότομα όταν πήρες την απόφαση να μείνεις στις εστίες."
Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, ξανά.
"Δεν χρειάζεται να απολογείσαι. Δύο μέρες θα είναι, σωστά; Θα τα βγάλω πέρα μόνη μου."
Έγνεψε καταφατικά.
"Αν κερδίσουμε στους αγώνες ίσως κάτσω μια παραπάνω μέρα."
Θα είναι πρώτη φορά που ο Αχιλλεάς θα βρίσκεται μακριά μου μετά από τρείς μήνες. Πρέπει να συμβιβαστώ με αυτό.
"Που είσαι ρε;"
Χαμογέλασα αδύναμα και απομακρύνθηκα μιας και ξεκίνησε να συζητάει με μερικά άτομα που δεν γνώριζα και δεν έχω όρεξη να γνωρίσω.
