Είκοσι Μέρες

×13×

ᴅᴀʏ ғᴏᴜʀ

Ξύπνησα χαρούμενη, ενθουσιασμένη.

Έβαλα μαύρα ρούχα και μια κουκούλα για να καλύψω το πρόσωπο μου.

Δεν ακούω φωνές, άρα ο Μιχάλης δεν θα είναι εδώ. Σπίτι του θα είναι, επιτέλους πια. Βρήκε τον δρόμο λογικά.

Τον τελευταίο καιρό ήταν εδω συνέχεια. Συνέχεια όμως. Είχε φέρει και τα πράγματα του για να μην κουράζεται ο καημένος.

Μια ολόκληρη βαλίτσα με τα ρούχα του βρίσκεται στο δωμάτιο της μητέρας μου.

Ξεκλείδωσα το κινητό μου και τηλεφώνησα στον Αχιλλέα.

Απάντα.

"Οπως σου είπα, μαύρα ρούχα! Αν μας δούνε την βάψαμε."

Έτσι κι αλλιως όλα του τα ρούχα είναι μαύρα, οπότε δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα στην ενδυμασία.

"Εντάξει σου λεω, έρχομαι από εκει."

Τερμάτησε την κλήση κουρασμένος και έβαλα το κινητό μου πίσω στην τσέπη μου.

Νιώθω οτι τον εχω κουράσει πολύ.

Ξεφύσηξα. Σε μισή ώρα η Νεφέλη θα φύγει από το σπίτι για να πάει στο σχολείο.

Πήρα τα ταπεράκια μου και κατέβηκα γρήγορα κάτω, με προσοχή.

Η μάνα μου είναι στην δουλειά, συνηθισμένη κατάσταση πλέον για εμένα.

Έχω βγάλει το σταθερό απο την πρίζα για να σταματήσει η πρίχτρα η διευθύντρια να καλεί για να μάθει που είμαι και φόρεσα γάντια.

Ικανή την έχω να βάλει να ψάξουν δακτυλικά αποτυπώματα.

Με ένα χαμόγελο στα χείλη, βγήκα από το σπίτι μου.