HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Μην κάνεις τα ίδια λάθη με εμένα."
"Καταστρέφεσαι."
"Σταμάτα Ζωή. Σταμάτα το."
Ξύπνησα στον καναπέ του σαλονιού.
Προσπάθησα να σηκωθώ, άλλα με εμπόδιζε το βαρύ σώμα του Αχιλλέα, ο οποίος θα ήθελα να τονίσω πως δεν φοράει μπλούζα.
Τι στο καλό έγινε; Τον ταρακούνησα ελάχιστα, άλλα δεν ξυπνούσε. Τον χαστούκισα ελαφρά, δεν ξυπνούσε.
"Αχιλλέα. Ξύπνα."
Με είχε αγκαλιάσει σαν μαξιλάρι, σαν λούτρινο αρκούδι. Χαμογέλασα, μου έλειψε η αγκαλιά του.
Σοβαρέψου. Δεν πρέπει να υποκύψεις στην θέα του ημίγυμνου, καλογυμνασμένου κορμιού του.
Χαστούκισα νοερά τον εαυτό μου. Συγκεντρώσου Ζωή.
Αποφάσισα να μην τον ξυπνήσω, αν και με ενοχλεί ο τρόπος που έχει καταπλακώσει το σώμα μου. Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου και προσπάθησα να κοιμηθώ ξανά, χαϊδεύοντας με απαλές και αρκετά προσεκτικές κινήσεις τα μαλλιά του.
Δεν πειράζει, ας υποκύψω.
Έκλεισα τα μάτια μου. Δεν θυμάμαι τίποτα. Θυμάμαι πως μου πήρε το τελευταίο τσιγάρο, πολύ καλά. Φοβάμαι οτι λιποθύμησα ξανά. Μόλις αντιλήφθηκα τι συμβαίνει, σηκώθηκα λίγο απότομα.
Γαμώτο.
Πήρα προσεκτικά το κινητό μου που βρισκόταν στο τραπεζάκι δίπλα μου.
Έσπρωξα τον Αχιλλέα από πάνω μου, πάλι καλά δεν ξύπνησε. Μα καλά, πόσο βαθιά μπορεί να κοιμάται ένας άνθρωπος;
Έκατσα δίπλα του και ξεκλείδωσα το κινητό μου.
"Αν δεν μου δώσεις τα χρήματα που χρωστάς, λυπάμαι, άλλα δεν μπορώ να σου δώσω άλλο. Και τα θέλω σύντομα. Δεν χωράει άλλη αναβολή Ζωή, σου έκανα ήδη αρκετές χάρες." -Χρήστος
"Σε παρακαλώ. Άλλη μια φορά και θα στα δώσω όλα, το υπόσχομαι."
Ξανακοίταξα το μήνυμα. Ακουγόμουν λίγο απελπισμένη και αποφάσισα να το σβήσω.
