𝐓𝐄𝐀𝐂𝐇𝐄𝐑 ❦ 𝓣𝓪𝓮𝓱𝔂𝓾𝓷𝓰 ✓

🌹8.BÖLÜM🌹

Sınıfa çıktığımızda Baekhyun şoktan kurtulmuştu ve bana kaşlarını çatmıştı.

"Eun sun! Ne yapıyorsun?"

Üst dişlerim ile alt dudağımın kenarını dişledim.Yanaklarımın kızardığını hissediyordum.

"Ba-baekhyun,ımm...sanırım seni öptüm."

Tam ağzını açıp bir şey söyleyecekti ki onu durdurup devam ettim.

"Bir dakika bir dakika! Bekle,lütfen bana kızma.Belki yanlış bir şey yaptım ama o an cidden ne düşüneceğimi bilmiyordum ve bu yüzden böyle bir şey oldu."

Ellerimi birbirine kenetledim ve yüz hizzama getirip özür diledim.O ise korktuğumun aksine bir davranış sergiledi.

"Tamam indir ellerini,boşver.Alt tarafı bir öpücük işte."

Dudakları tam dikdörtgen şeklini almıştı.Bir insanın nasıl böylesine güzel bir gülüşü olabilirdi ki? Ayrıca Bay Kim'in aksine bana iyi davranıyor olması da artı yönü.

"Kapının önünde dikilip durmayalım birazdan Bay Kim gelir geç yerine."

Başımı sallayıp gülümsedim ve yerime geçtim.Anlayışla karşılamasına şaşırmıştım fakat nedenine açıkcası pek kafa yormayı istemiyordum.Zaten aklım bulanıktı.

Bay Kim sınıfa girdiğinde göz göze geldik.Gözleri donuk bakıyordu ve benden gözlerini ayırdığı pek söylenemezdi.Ders esnasında sürekli Baekhyun'la uğraşıp,bana laf atma yolundaydı.Ders bitiminde Bay Kim'in ardından koştum ve ona yetiştim.

"Efendim,dersteki bu davranışınızın nedeni nedir acaba? Lütfen benimle uğraşmayı kesin!" Dedim emin bir şekilde.

Boğazını temizleyip,"Seninle uğraştığımı sanmıyorum.Bence sen fazla üzerine alınıyorsun." Dedi.

Tanrım! Neden ben? Resmen benim taktiğimi bana uyguluyordu.Onu Bayan Han'la o şekilde görüp acı çekmeme rağmen hâlâ onu seviyordum.

"Benim bir şeyleri üzerime alındığım yok! Sizin davranışlarınız saçma!"

Dedim biraz sesimi yükselterek.Etraftakiler bize dönüp bakınca Bay Kim'in kaşları hafiften çatıldı.

"Bana bak öğrenci! Haddini bil,çizgini aşma! Ben bir öğretmenim,sense bir öğrenci! Umarım aramızdaki farkı anlarsın!"

Bana bağırınca istemsizce yerimde korkudan sıçradım.Lanet olsun ki gözlerim yine dolmuştu.Başımı öne eğip ağlamaklı sesimle,

"Üzgünüm efendim.Bir daha böyle bir şey olmayacak." Dedim.

Hızla sınıfa çıktım.Elimle yüzümü kapatıp çantamı aldığım gibi tükenmiş bedenimi okuldan çıkana kadar koşmaya zorladım.Bacaklarım artık beni taşıyamayacak hâle geldiklerinde etrafıma bakındım.Kendimi Han Nehri'nde buldum.Çantamı yere attıktan kısa süre sonra bende yere oturdum.Kafamı öne eğip bitmek bilmeyen bir şekilde ağlıyordum.Sürekli olarak da kendime kızıyordum.Neden en başından vazgeçmemiştim ki? Neden bu reddeye gelene kadar sınırları zorlamıştım ki? Neden onun bana aşık olabileceğini hayal etmiştim ki? Ya da neden onu sevmiştim ki?

Aklımda dolanan bu sorulara cevap bulamıyordum.En kötüsü de bu'ydu.Cevap bulamamak içimi parçalıyordu,kalbim yerinden sökülüyordu sanki.Acım gitgide büyüyordu ve ben hiç bir çözüm bulamıyordum.

●2 GÜN SONRA●

Başımı yavaşça yastıktan kaldırdım.Okul için hazırlanmak zorundaydım fakat cidden hiç halim yoktu.Yine de bir güç kalkmayı başardım.Dişlerimi fırçaladıktan sonra okul kıyafetlerimi giyip çantamı hazırladım.Ardından hızla aşağı inip ayakkabılarımı giydim.Babam henüz uyanmamıştı ve hızlıca evden çıktım.