Nie uciekniesz od przeznaczenia [Derek Hale]

Rozdział 40 ,,Zbyt długa rozłąka"

— Dzień dobry, śpiochu. — Usłyszałam Dereka, gdy leniwie podniosłam powieki i spojrzałam do góry, wprost w jego zielone oczy. Wtuliłam się w jego klatkę piersiową jeszcze mocniej, gdy poczułam że zaczyna delikatnie głaskać mnie po ramieniu.

— Dzień dobry
— Uśmiechnęłam się serdecznie.

— Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham — powiedział i pocałował mnie w czoło, drapiąc delikatnie zarostem.

— Mówisz mi to za każdym razem, gdy zdążę tylko otworzyć oczy — zaśmiałam się.

— Kiedy śpisz też ci to mówię... — odparł i uśmiechnął się zawadiacko. Moje usta mimowolnie wylądowały wprost na jego wargach. To samo działo się z jego rękami, które po chwili gładziły mnie po plecach. Podniosłam się dalikatnie, chcąc wstać z materaca aby skorzystać z toalety, ale poczułam jak znów ciągnie mnie do siebie i obejmuje ramionami.

— Gdzie się wybierasz, moja luno? — zapytał, a raczej zamruczał, opierając brodę o moje ramię.

— Myślę, że bardzo dobrze znasz odpowiedź na to pytanie — odparłam i kiwnęłam głową w kierunku drzwi prowadzących do łazienki.

— Najchętniej nigdy bym cię stąd nie wypuszczał — wyszeptał, ale poluźnił uścisk. Podniosłam się korzystając z okazji, ale nie odeszłam bez przekazania mu czułego pocałunku.

— Zaraz wracam — powiedziałam i ruszyłam w stronę łazienki, ponętnie kręcąc biodrami. Wiem, że pożera mnie wzrokiem, ale uwielbiam to uczucie. A co jest jeszcze wspanialsze? To, że od niemal tygodnia mój każdy poranek wygląda tak samo i chyba pierwszy raz w moim życiu nie narzekam na rutynę. Kocham tego upartego i zaborczego faceta, który zapewne zabrał się teraz za robienie śniadania. Gdy skończyłam brać prysznic, owinęłam się w puszysty, biały ręcznik i wyszłam do pomieszczenia spełniającego funkcję sypialni, kuchni i salonu. Tak jak myślam, mój alfa majstrował coś przy patelni.

— Z ilu jajek chcesz om... — przerwał, gdy odwrócił się w moją stronę i zauważył, że stoję przed nim w samym ręczniku. Za każdym razem patrzył na mnie, jakby to był pierwszy raz gdy mnie taką widzi.

— Poproszę z dwóch — odparłam z uśmiechem i ruszyłam w stronę mojej małej szafki, w której trzymałam niewielką ilość ubrań. Wróciłam do łazienki i przebrałam się w zwykłą, czarną bluzkę na cienkich ramiączkach i jasne, jeansowe spodnie z wielkimi dziurami. Mokre włosy luźno opadły mi na ramiona.

Zjedliśmy wspólnie śniadanie, po czym Derek standardowo wyszedł z loftu, aby spotkać się ze swoim stadem... Oh, przepraszam! Z naszym stadem. Ja w tym czasie zabrałam się za sprzątanie, któremu jak zawsze towarzyszył mój jazgot, no ale co poradzić gdy uwielbiam śpiewać, szczególnie gdy jestem tak przeszczęśliwa!

— I'm walking on sunshine ooo, I'm walking on sunshine ooo. And I wanna feel good. — Wczuwając się w ostatni wers, okręciłam się chcąc wykonać piruet, lecz zamarłam w pół ruchu, gdy okazało się, że stojący w drzwiach Peter parzy na mnie z dezorientacją. — Zapomnijmy o tym — powiedziałam przerwyajac długą ciszę.

— Nie wiem czy dam radę... — skomentował i wzdrygnął się z obrzydzeniem.

— Hej! Nie mów, że byłam aż tak tragiczna — odparłam, gdy starszy Hale podszedł do stołu i rozsiadł się przy nim wygodnie. — Omlet? — zapytałam, na co skinął twierdząco głową.

— To miał być wilkołak? — zapytał, gdy postawiłam przed nim talerz.

— A co? Nie widać? — zapytałam, wskazując na omlet ozdobiony uśmiechniętą buźką z syropu, z tym że na jej prowizorycznych ustach dorysowałam jeszcze dwa kły.