Nie uciekniesz od przeznaczenia [Derek Hale]

Rozdział 27 ,,Nie zostawiaj mnie tu samej"

—  The Beatles czy Rolling Stones?

— Rolling Stones — odpowiedział bez zastanowienia. — Kto był lepszym agentem 007: Sean Connery czy Roger Moor?

— Sean Connery forever.— Mówiąc to pocałowałam dwa palce i podniosłam rękę do góry.

Derek spojrzał leniwie na zegarek. 

— Muszę się zbierać.

— Tak właściwie to gdzie idziesz? — zapytałam, dziwiąc się że nie zrobiłam tego wcześniej.

— Umówiłem się z kimś — odparł tajemniczo. — Wrócę za kilka godzin.

— No chyba możesz zdradzić trochę więcej. Twoje tajemnice są ze mną bezpieczne, bo jak widzisz nawet gdybym chciała to i tak nie mam komu ich wygadać — zażartowałam, siedząc na łóżku i rozglądając się po pokoju.

— Po prostu muszę coś załatwić... Wytłumaczę ci późnej. —Derek wziął kurtkę, która wisiała na oparciu krzesła i ruszył w stronę drzwi. Zrobiło mi się naprawdę przykro, gdy po tym wszystkim nawet nie zdradził mi gdzie idzie i z kim ma zamiar się spotkać. Spuściłam głowę i zaczęłam przyglądać się moim palcom, ale po chwili poczułam jak składa czuły pocałunek na moim czole i mierzwi włosy, zostawiając je w nieładzie. — Niedługo się zobaczymy — powiedział, gdy spojrzałam w górę w jego zielone oczy, które iskrzyły gdy patrzył na mnie. Schylił się i pocałował mnie w usta, po czym wyszedł z pokoju zostawiając mnie z szerokim uśmiechem na twarzy. Kto by się spodziewał, że coś kiedykolwiek połączy Charlotte McCall i Dereka Hale'a? Na pewno nie ja...

2 godziny później

— Nie wytrzymam tu ani chwili dłużej! — krzyknęłam sama do siebie i rzuciłam się twarzą w stronę poduszki. Siedzę zamknięta w czterech ścianach, w telewizji nie leci kompletnie nic ambitnego, nie mam telefonu, a nawet nie porozmawiam z panią na recepcji, bo przecież nie wyjdę do niej w bokserkach Dereka, które muszę nosić bo moje ubrania wciąż nie wyschły. Policzyłam już każdy sęk w panelach, wszystkie kwiaty na obrazie i każde pęknięcie w ścianie. Chyba nie zostało mi nic innego, niż tylko ponowne włączenie telewizora.

—Antonio, to ja-twoja żona — powiedziała latynoska z burzą czarnych loków.

— Moja żona nie żyje od dwóch lat! — odpowiedział dramatycznie Antonio, który na siłę spróbował się rozpłakać, co wyglądało raczej jakby od dłuższego czasu nie mógł się załatwić.
— Ja nie umarłam! Uratowali mnie buddyjscy mnisi, lecz musiałam zrobić operacje plastyczną całej twarzy, aby mafia mnie nie rozpoznała, lecz to wciąż jestem ja, twoja Dolores! — Brunetka próbowała przekazać jakiekolwiek emocje. Niestety przez ilość botoksu nawet dramatyczna muzyka w tle niewiele tu pomogła.

—Udowodnij — Antonio zrobił groźną minę. — Prawdziwa Dolores ma znamię w kształcie Afryki na lewej łopatce. — Tym razem dramatyczna muzyka i maksymalne zbliżenie na twarz kobiety sprawiło, że zaśmiałam się na głos. Brunetka odwróciła się i odsłoniła ramię ukazując znamię.

— Ej, rzeczywiście wygląda jak Afryka — skomentowałam. Chyba za często zaczynam gadać sama do siebie...

— Dolores, to naprawdę ty... — zaczął mężczyzna o egzotycznej urodzie.

— Oh Antonio...

— Oh Dolores...

Kochankowie rzucił się ku sobie, gdy nagle do bogato zdobionego pokoju wparowała kobieta, która wyglądała identycznie jak Dolores.