Desperate Ideally •H.S. ✔

Rozdział 34.

-Otwórz te jebane drzwi!

Czułam, że jestem bliska omdlenia. Bolał mnie brzuch, było mi słabo, a serce w piersi kołotało jak po dziesięciu kawach.

Jednym słowem, teraz to on jest wściekły na mnie, jak ja na niego parę godzin temu.

Ostatni raz spojrzałam przez oczko w drzwiach, co było złym pomysłem, bo na jego widok puls przyspieszył mi jeszcze bardziej, o ile to możliwe.

Zebrałam wszystkie siły, jakie mi pozostały i otworzyłam drzwi, zmierzając się z jego oczami, które w tamtym momencie były przeraźliwie czerwone, a tęczówki okropnie rozszerzone.

Spodziewałam się, że Harry zacznie ponownie krzyczeć lub od razu wejdzie do mieszkania i będzie szukał brata, ale to się nie odbyło. On po prostu przez kilka chwil stał i głęboko patrzył mi w oczy; bez jakiegokolwiek ruchu czy słowa.

Sama również skamieniałam. Szczerze mówiąc, przez czas, odkąd go znam, zdążyłam pokochać jego oczy. Były jedynym źródłem nieskazitelnego piękna i nadziei, że w tym człowieku tkwi dobroć, którą on starannie ukrywa.

W końcu jednak, Harry zamknął oczy.

-Gdzie on jest?- powiedział cicho, lecz stanowczo, a jego wzrok był skierowany na podłogę.

Jestem pewna, że Jane, Scott, a w szczególności Will nastawili się na krzyki, a tymczasem jest ciszej, niż mogli się spodziewać.

-Nie pozwolę, żeby wrócił z tobą.- oświadczyłam mu pewnie, ale w środku wcale się tak nie czułam.

Owe stwierdzenie chyba go zdenerwowało.

-Rozbijasz mi rodzinę i nastawiasz wszystkich przeciwko mnie, bo nie udało ci się mnie ustatkować?- parsknął złośliwym śmiechem, wbijając mi tym samym setki igieł w serce, ale też pobudzając mój gniew.

Zrobiłam krok w jego kierunku.

-Manipulujesz dziewczynami i traktujesz je, jakby były dziwkami. Niszczysz własnego brata słowami i pięściami, a matkę doprowadzasz na skraj wytrzymałości. Nie szanujesz nikogo i niczego, jesteś pierdolonym egoistą bez jakichkolwiek uczuć. Naprawdę myślisz, że muszę nastawiać kogokolwiek przeciwko tobie? Nikt nie jest głupi i każdy widzi, że powodujesz niszczenia tam, gdzie masz tylko ochotę.- splunęłam mu całą brudną prawdę.

Harry przycisnął mnie do ściany. Widać było, że tym razem przekroczyłam granicę, a on ledwo nad sobą panuje.

-Kurwa, nic o mnie...- zaczął, ale nie dane mu było dokończyć.

-Wiem o tobie więcej, niż bym chciała, Harry.- syknęłam, po czym odsunęłam go od siebie.

Dłonią wskazałam na drzwi, ale szatyn nic sobie z tego nie zrobił. Zamiast wyjść, rozejrzał się po mieszkaniu, jakby dopiero teraz zauważając, że w pobliżu nikogo nie ma, po czym bez słowa udał się do mojego pokoju.

-Nie masz prawa, by tam wchodzić!- próbowałam go zatrzymać, niestety na marne.

Obserwowałam, jak podchodzi do łóżka i podnosi kartkę, która miała być jego pożegnaniem. Leżała w tym samym miejscu, w jakim on ją pozostawił, by każdego rana przypominać mi, że popełniłam ogromny błąd, wpuszczając go do swojego serca.

Zdawało mi się, że mijają godziny, odkąd on usiadł na łóżku i czytał słowa, które sam napisał.

Schowałam twarz w dłoniach, będąc już całkowicie bezsilną. Obiecywałam sobie, że już nigdy go nie zobaczę, tymczasem on był dwa metry ode mnie, jego zapach ponownie wypełniał pokój, a całą nienawiść zapełniło niechciane uczucie, jakie czułam do niego wcześniej.

Nie miałam już siły walczyć.

-Masz rację, jestem dupkiem.- przyznał, ku mojemu zdziwieniu. -Ale postawiłem szczęście przyjaciół na pierwszym miejscu. Gdybym mógł, jedynym co bym zmienił byłby fakt, że się we mnie zakochałaś.

Osunęłam się po ścianie w dół.

-Wyjdź stąd.- szepnęłam drżącym i łamliwym głosem.

Jednak on szybko podszedł do mnie, klękając i biorąc mnie w swoje ramiona. Następnie kołysał naszymi ciałami w przód i tył, a ja kolejny raz płakałam w jego ramię.

Zielonooki ciągle powtarzał, że gdybym znała prawdę, nienawidziłabym go jeszcze bardziej, ale czy to miało jakiekolwiek znaczenie?

-Kocham cię, Harry.- powiedziałam, a te słowa zaskoczyły i przeraziły mnie samą.

Chłopak zaprzestał ruchom na moment, a potem pocałował mnie w czoło.

-Chciałbym kochać ciebie tak, jak ty kochasz mnie, ale nie pozwolono mi na to.- oświadczył.

W głowie roiło mi się od pytań, które chciałam lub nawet i powinnam mu zadać, jednak nie byłam w stanie wydobyć z siebie słowa.

Wszystko już było przegrane.

W tej samej chwili usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi, a potem zobaczyłam sylwetkę Willa w progu.

Harry stanął naprzeciw niego.

-Przepraszam. Za wszystko.- mówił przerwami starszy z nich.

Will przytaknął.

-Obiecuję, że już nigdy nie będziesz musiał się mnie bać.- przyrzekł, a ja pomyślałam, że ten zepsuty chłopak w końcu zaczyna walkę ze swoimi demonami.

Po tym, jak bracia się przytulili, Harry ostatni raz obrócił głowę w moją stronę.

-Naprawię to wszystko.

Zobaczyłam jego powalający uśmiech, by następnie usłyszeć, jak moja niespełniona miłość opuszcza mieszkanie.

Kochani! Baaardzo chcialabym podziekowac wam za ponad 30k wyswietlen! Spelniacie w tym momencie moje marzenia, jestem mega wdzieczna x zaczynajac to ff dwa czy trzy lata temu nigdy nie pomyslalabym, ze bedzie w ogóle rozpoznawalne
Dziekuje jeszcze raz, kocham i przysiegam, ze od teraz rozdzialy beda regularne

Ps. Pewnie zauwazyliscie, ze zostala zmieniona okladka oraz, ze poprawialam rozdzialy. Mam nadzieje, ze te zmiany podobaja wam sie xx

Lots of love, miski