Cisza na planie

Zmiany

Zmieniasz się.

Widzę to każdego dnia.

Wieczorami, gdy unoszę wzrok znad książki.

Rankiem, gdy mróz szczypie moje policzki, a ja zastanawiam się nad tym, co widzę.

Mam wrażenie, że z tygodnia na tydzień coraz bardziej budzi się w tobie człowiek, którego kiedyś znałam.

Zrezygnowałeś z czegoś, z czego trudno zrezygnować, kiedy jest się z tym od dawna.

Na początku wszystko było stopniowe, ale ostatnio...

Ostatnio cię nie poznałam. Chyba coś dziwnego działo się z ludźmi. Nawet nie wiesz, ile wtedy odczułam radości.

I zaskoczenia. Zapytałam samą siebie, czy może być prawdziwe to, że postanowiłeś się zmienić. Czy może być prawdziwe to, że znowu będziesz taki, jaki byłeś, kiedy cię poznałam.

Ale potem to... nie minęło. Sądziłam, że minie.

Ale to trwało.

I trwało.

I trwa.

Jakbyś nagle stał się kimś, kim byłeś kiedyś.

Jakby życie zatoczyło wielkie koło.

Widzę, że się zmieniasz.

Nie sądziłam, że to się stanie. Nie sądziłam, że zaczniesz się uczyć.

Zastanawiam się, czym zasłużyłam sobie na kogoś takiego.

Bo chyba nie swoimi czynami.

Wiem, że ciężko pracujesz, że jesteś zestresowany.

Więc jak ci się to udało?

Ja też zacznę się zmieniać. Stanę się taka, jaka powinnam być. Może to nie będzie współgrało z moim charakterem, ale go też zmienię, jeśli to pomoże. Jeśli będę musiała, zmienię wszystko.

Będę inna, dla ciebie. Bo zasłużyłeś sobie na kogoś, kto doceni twoje zmiany.

Które nie są złe. Bo stałeś się człowiekiem, którego kiedyś poznałam. Lepszym człowiekiem.

Zrozumiałeś, jakbyś wcześniej wiedział. Chcę dać ci w zamian wszystko, na co mnie stać.

Chyba nie będziemy żałować.

Chociaż zawsze twierdziłam, że jesteśmy podobni, wiem, że nigdy nie będę taka jak ty.

A ty nie będziesz taki jak ja.

Widzę, że zdajesz sobie sprawę z tego, że czas nie narusza tylko złych wspomnień. Widzę, że wiesz, że dobre wspomnienia mogą przykryć złe.

Tak mi się wydaje. Że widzę.

Będę się zmieniać, bo ty się zmieniasz.

I będę patrzeć, czy wytrzymamy.

Czy potrafimy być niezwyciężeni?