Obracam w palcach żyletkę, czując smutek, bo zwykle to czuje się w takich chwilach. Żal, że znowu zawiodłam. Dałam się pokonać. Oni uważają inaczej – wygrałaś – ale to ja jestem sobą. To ja czuję, co czuję. I nieważne, jak bardzo będą próbować, nigdy nie będą mną.
Opieram głowę o ścianę, szukając ulgi w twardym chłodzie. Dlaczego to on mi pomaga, chociaż wcale nie próbuje? I dlaczego ci, którzy się starają, pogarszają wszystko?
Przykładam ostrze do skóry, ale tym razem nie potrafię tego zrobić. To dziwne. Dlaczego myśl o tych, którzy chcą, żebym to zrobiła, jest taka dołująca, a jednocześnie tak otrzeźwiająca? Jak łyk powietrza po zbyt długim przebywaniu pod powierzchnią wody...
Klnę i odrzucam je od siebie. Z cichutkim stukiem upada na podłogę. Metal spoczął na szkle.
To wszystko sprawia, że się wypalam. Kawałek po kawałku. Płonę jak sucha trawa. Wypalam się, wypalam i opadam z sił.
Z własnego wyboru, bo chociaż nie lubię, gdy ktoś nazywa mnie głupią, przełykam odpowiedź kryjącą się na końcu języka.
Chociaż nie lubię, kiedy ktoś uparcie prowokuje mnie do wybuchu, uśmiecham się i pozwalam opluć.
I chociaż nie lubię być przyciskana do muru bez drogi ucieczki, uważana za słabszą, nie walczę.
Nawet, jeśli ktoś w końcu mnie zabije... to nic.
Ja się odrodzę, a on na zawsze pozostanie taki, jaki jest.
To właśnie tak robią feniksy – odradzają się. I to one potrafią latać.
CZYTASZ
Cisza na planie
Historia CortaW umyśle każdego, nawet największego pisarza-psychopaty panuje moment ciszy. To taki moment, w którym wszystkie plany na mordowanie swoich postaci czy na psucie humorów swoim czytelnikom nagle zamierają w bezruchu. Nie, ta książka nie będzie śmieszn...
