My Son's Father (Sanmiego Series #1) [NOT EDITED]

Kabanata 37

Kabanata 37

Sleep

           
           
             
              
             
“Is it true? You're going home?” tanong ni Shannon isang araw nang mag-video call siya sa Skype.

I smiled and nodded, “Oo. Nangako ako kay Caleb nuon, ‘e. At saka, miss na miss ko na rin siya kaya uuwi na ako.

Ngumiti siya pero hindi umabot sa mata dahil may ibang kislap ang mga mata niya. Parang may gusto siyang itanong o sabihin na alam kung pinipigilan lang niya.

“Can I?”

Napalunok ako nang marinig ko ang pamilyar na boses ni Miguel sa background. Mayamaya'y mukha na niya ang nakita ko sa screen ng laptop. Nasa tabi naman niya si Shannon na sinasamaan siya ng tingin. Hindi pinansin ni Miguel ang tingin sa kanya ng best friend ko sa halip, ngumiti ito saakin at binati ako.

“Hi, baby.”

I smiled and greeted him back, “Hi, Miguel.”

Mayamaya'y mapanukso ko rin silang nginitian, lalo na si Shannon, “Shannon, why didn’t you tell me that you’re with Miguel?”

Umirap siya sa hangin na muntik ko nang ikatawa, “Alam mo naman ang isang ito parang kabute na bigla-bigla na lang sumusulpot.”

Pareho na lang kaming natawa ni Miguel sa kasungitan ng best friend ko. Napangiti ako nang inakbayan ni Miguel si Shannon na mas lalo nitong kinairita at pilit na inaalis ang kamay ni Miguel na nakaakbay sa balikat nito. Pero ibinabalik lang naman iyun ni Miguel sa balikat nito.

I really don’t know what’s up with these two. Wala naman sila kasing sinasabi saakin. Whenever I asks Shannon she always change the topic. Samantala si Miguel, kibit ng balakit lang ang sinasagot saakin at sinasabi niya itanong ko raw sa isa. Hindi ko nga maiwasang magtampo minsan kasi ang daya nila. Silang dalawa alam nila ang nangyayari sa buhay ko, samantala ang dalawang ito, wala akong kaalam-alam kung anong nangyayari sa kanila o kung anong meron sa kanila. Kahit five years ago, natatandaan ko pa ng nagkasama silang dalawa sa isang kwarto.

“So are you really sure with your decision?”

Bumalik lang ang diwa ko sa tanong ni Miguel.

I smiled at him, “Yes, Miguel, I am one hundred percent really sure that I’m going home.”

Nagkatinginan ang dalawa sandali at nagpalitan ng titig na sila lang naman ang nakakaintindi. Pinaningkitan ko sila ng mata. Tumikhim ako kapagkuwan para makuha ang atensyon nila.

“You two. Do you have something want to tell me or ask me?”

Pa-sekretong siniko ni Shannon si Miguel kaya napatikhim ‘to bago muling bumaling saakin at nagsalita, “Hmm. Sinabi mo saakin nuon na babalik ka lang kapag naayos muna ang sarili mo, right? So... are you okay now? Your heart?”

Napangiti ako sa tanong ni Miguel. Halata sa mukha nila ang pag-alala. Natatandaan ko. Tuwing tumatawag sila saakin nuon mula nang makabalik ako rito, lagi nila akong tinatanong. Kung kamusta na ang puso ko. O kung ano pa. Lalo na si Shannon, like Caleb. She was angry that I left without telling to her. Mahigit isang buwan niya rin akong hindi kinausap. Pero hindi nagtagal, tumawag din siya saakin. We both cried. I apologized to her. Matapos iyun, lagi na rin niya akong kino-contact.

“I am okay now, Miguel, no need to worry. My heart is..”

Sandali akong napatigil at unti-unting napawi ang ngiti ko nang maalala ko ang nangyari nung nakaraan. When I heard his voice after four years of not seeing him and hearing his voice. Kapagkuwan, ipinilig ko ang ulo ko para mawala iyun sa isipan ko saka ako muling ngumiti.