Mr. Cap (The Wattys 2019 Nominee)

Chapter Twenty Two

Carson

Ngayong araw na ang alis ko.

Nakahanda na ang mga bagahe ko at pasaporte.

Hindi ko lubos maisip na ito na ang huling araw ko sa bansa.

Lumapit ako sa salamin at tiningnan ang aking repleksyon.

Pagod na pagod ang mukha ko.

Hindi kasi ako nakatulog ng maayos kagabi.

Sa ingay ba naman ng kapit-bahay.

Or more like magdamag ko siyang inisip kagabi.

Balak ko sanang wag nang magpaalam sa kanya but I know him so well.

It'll break his heart.

Kaya eto ako ngayon naghahanda para pumasok sa school.

Nasa kalagitnaan ako ng paglalakad papuntang school nang biglang tumunog ang cellphone ko.

"Hello?-"

"Carson iho antamlay mo ata?"

"Masama lang po pakiramdam ko tita."

"Ganun ba well I have good news for you."

Bigla akong nabuhayan ng loob sa sinabi niya.

"A-ano po yun?"

"Iho alam kong hindi ka pabor mag-aral abroad but you still agreed with me and you are willing to do so. And from then on I realized my decision does seem reckless because I know you're not happy with the idea of leaving people behind whom you've grown to live with. So, I'm giving you the freedom to choose whether to stay or be here with us."

Natahimik ako sa sinabi ni tita.

Tears were streaming down my face.

"Sorry tita pero gusto ko pong dito parin manirahan." my voice broke.

"Iho are you crying? please don't. At the end of the day it's still your decision that matters. I should've ask you first before making such decision. I'm sorry, Carson."

"Okay lang po tita alam ko naman pong ginagawa niyo lang ang lahat ng makakabuti para sakin."

"Salamat sa pag-intindi, Carson. Anyway I have to hang up now iho at baka ma-late ako sa trabaho. I wish you all the best in life Carson. Have a good day!"

"Thank you, tita."

Then our call ended.

And with that nagtatalon ako sa saya.

Buti nalang at maaga pa kaya wala pang tao sa paligid kundi mapagkakamalan talaga akong baliw dito.

~*~

Pagkarating ko sa classroom ay wala pang tao kaya napagdesisyunan ko munang tumambay sa likod ng building.

Natigil ako nang madatnan ko si Mr. Cap na nakahiga sa isa sa mga shed.

Lumapit ako sa kinaroroonan niya.

Gulo gulo ang buhok nito.

Mukhang hindi rin nakatulog kagabi 'to gaya ko.

Anlaki ng eye bags e.