ΜΟΙΡΑΙΑ ΑΓΑΠΗ 2

Κεφάλαιο 85.

«Θα μπορέσετε να μείνετε λίγο μόνες σας,χωρίς να σκοτωθείτε?» ρώτησε η Λένα την κόρη της πριν φύγει για να συναντήσει μια φίλη της.

«Ναι,μαμά,μην ανησυχείς. Εσύ κοίτα να κάνεις αυτό που είπαμε. Βαρέθηκα να ασχολούμαι με τον ηλίθιο τον Αχιλλέα» της ψιθύρισε,για να μην ακούσει η Μαρία που βρισκόταν στο δωμάτιο του μωρού.

«Θα το κάνω σύντομα. Φιλιά» είπε και έφυγε. Η Μελίνα άφησε το βιβλίο που διάβαζε και πήγε στην κουζίνα να πιει νερό. Περνώντας από το διάδρομο,παρατήρησε πως η πόρτα του παιδικού δωματίου ήταν μισάνοιχτη,και μπορούσε να ακούει τη Μαρία να μιλάει γλυκά στον γιο της. Είδε πως τον κρατούσε αγκαλιά και προσπαθούσε να του δώσει το γάλα του αλλά εκείνος έδειχνε άρνηση.

«Έλα,αγοράκι μου,λίγο ακόμα πιες» του έλεγε.

Η Μελίνα απομακρύνθηκε γρήγορα,για να μην τη δει η Μαρία. Σκεφτόταν πως δεν είχε ασχοληθεί αρκετά με τον ανιψιό της, ενώ δεν της έφταιγε σε τίποτα ένα αθώο βρέφος. Σαν κάτι να την εμπόδιζε... Ίσως το ότι είχε χάσει κάποτε το δικό της παιδί. Πολλές φορές είχε αναρωτηθεί πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή της αν δεν είχε αποβάλει και δεν μπορούσε να καταλήξει αν θα ήταν καλύτερη ή χειρότερη.Τελευταία σκεφτόταν πως θα ήταν καλύτερη. Αν είχε την ευθύνη ενός παιδιού,δεν θα μπορούσε να κάνει αυτά που ήθελε και θα έμενε για πάντα παραπονεμένη. Η στιγμή που θα αποκτούσε αυτά που ήθελε της φαινόταν να πλησιάζει...

Η Βανέσα ένιωσε μια αδιαθεσία με το στομάχι της και πετάχτηκε μέχρι το φαρμακείο. Μπορεί να απείχε μόνο δύο λεπτά με τα πόδια από το σπίτι της,ωστόσο αυτά ήταν αρκετά για να γίνει μούσκεμα,λόγω της δυνατής βροχής. Καθώς έβγαινε από το μαγαζί,ένιωσε κάποιον να την τραβάει κοντά του και να την φέρνει κάτω από μια ομπρέλα.

«ΑΝΤΩΝΗ» είπε,κοιτάζοντάς τον με έκπληξη. «Τι κάνεις εδώ?»

«Θέλω να μιλήσουμε,σε παρακαλώ. Άκουσέ με» της ζήτησε. «Θέλω να με συγχωρέσεις. Κι αν όχι να με συγχωρέσεις,τουλάχιστον να με καταλάβεις»

Η κοπέλα του έριξε μια ματιά και στη συνέχεια κοίταξε αλλού. «Τι θα κάνω με εσένα,μου λες?»

«Θα πάμε στο σπίτι σου και θα με ακούσεις.Αυτό πρέπει να κάνουμε»

«Εντάξει,πάμε» δέχτηκε και λίγα λεπτά αργότερα κάθονταν στο σαλόνι της.

«Ό,τι σου είπα είναι αλήθεια. Δεν μπόρεσα να ελέγξω τον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή. Όσος καιρός και να έχει περάσει,όσο καλά και να είμαι μαζί σου,όταν βλέπω τον άνθρωπο που μου έκανε κακό...»