Κεφάλαιο 92.

138 14 9
                                    

Η Βανέσα περπατούσε στο δρόμο αφηρημένη. Το συνήθιζε τις τελευταίες μέρες και είχε σταθεί πολύ τυχερή που δεν την είχαν κλέψει ή δεν την είχε πατήσει κανένα αυτοκίνητο. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σε τίποτα,ούτε καν στο να κάνει τα πιο απλά καθημερινά πράγματα. Δεν εργαζόταν πλέον και δεν είχε τίποτα να απασχολεί το μυαλό της πέρα από αυτά που συνέβησαν με τον Αντώνη. Μόλις τον είδε μπροστά της ήλπιζε να κάνει λάθος.

«Τι κάνεις? Με παρακολουθείς?» τον ρώτησε,με μια κρυφή ελπίδα ότι δεν θα άκουγε απάντηση και ότι πολύ σύντομα θα εξαφανιζόταν από το οπτικό της πεδίο. Δυστυχώς,όμως,στεκόταν απέναντί της με σάρκα και οστά.

«Πρέπει να μιλήσουμε,δεν γίνεται να με εγκαταλείψεις έτσι. Άκουσέ με πρώτα!» την παρακάλεσε.

«Ό,τι ήταν να μάθω το έμαθα. Όλα είναι ξεκάθαρα,Αντώνη. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο» του είπε και προσπάθησε να τον παραμερίσει.

«Μείνε εδώ και άκουσέ με» επανέλαβε. «Έκανα ένα μεγάλο λάθος,το παραδέχομαι. Όμως,είχα θολώσει εκείνη τη στιγμή και δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου»

«Αυτό είναι το πρόβλημα με εσένα. Όλο κάτι γίνεται και βγαίνεις εκτός ελέγχου. Τι θες να κάνω εγώ? Να προσποιηθώ ότι δεν συνέβη ποτέ και να μείνω μαζί σου? Και πες ότι σε συγχωρώ...Αν αύριο μεθαύριο εκνευριστείς με εμένα και χάσεις τον έλεγχο,τι θα κάνεις?»

«Σε εσένα δεν θα έκανα ποτέ κακό,Βανέσα. Αν δεν ήσουν εσύ στη ζωή μου,θα είχα τρελαθεί. Ένιωθα τόσο μόνος όταν σε γνώρισα και μετά άλλαξαν όλα» της εξομολογήθηκε.

«Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν» του είπε,χωρίς να εξηγήσει τι ακριβώς εννοεί.

«Πάμε να φύγουμε,μακριά από όλους» της ζήτησε και πήγε να την αγκαλιάσει. «Θα δεις πόσο διαφορετικά θα είμαστε χωρίς τους άλλους να μας επηρεάζουν»

«Δεν γίνεται να φύγουμε,Αντώνη» του ξεκαθάρισε και τον έσπρωξε για να μην έχει την παραμικρή επαφή μαζί του.

«Γίνεται. Εγώ,τουλάχιστον,θα το κάνω. Ακολούθησέ με»

«Δεν πάω πουθενά. Τελειώσαμε και καλά θα κάνεις να το πάρεις απόφαση. Δεν έχω να σου πω τίποτα άλλο και σε παρακαλώ πολύ,μην σε ξαναδώ μπροστά μου» του φώναξε και τον είδε για πρώτη φορά να υποχωρεί.

«Καλά» είπε μόνο. «Με εγκαταλείπεις χωρίς να με ακούσεις. Χωρίς να μου δώσεις μια ευκαιρία να σου αποδείξω ότι έχω αλλάξει»

ΜΟΙΡΑΙΑ ΑΓΑΠΗ 2Where stories live. Discover now