Κεφάλαιο 100 [Προτελευταίο]

256 21 10
                                    

«Όχι,δεν ισχύει αυτό,δεν είναι αλήθεια» είπε ο Αντώνης και όρμησε στον γιατρό. «Λέγε ρε,τα έκανες πλακάκια με τον άλλο? Πόσα σου έδωσε?»

«Σας παρακαλώ,ηρεμήστε» διαμαρτυρόταν ο άντρας,ενώ τον έσπρωχνε.

«Καθίκι,θες να λέγεσαι και γιατρός.Λέγε πόσα πήρες για να γράψεις τα αποτελέσματα που τον βολεύουν?» συνέχιζε ο Αντώνης στον ίδιο τόνο.

«Ακούστε,κύριε,για να κάνατε αυτή την εξέταση σημαίνει πως υπήρχαν αμφιβολίες για την πατρότητα. Πώς μπορείτε να είστε τόσο σίγουρος πως είστε ο πατέρας?»

«Το ξέρω!»

«Πού το στηρίζετε αυτό?» τον ρώτησε και ο Αντώνης σάστισε.

«Το αισθάνομαι»

«Δεν αρκεί,κύριε Πετρίδη. Σας παρακαλώ,πηγαίνετε,μην δημιουργείτε φασαρίες. Εδώ πέρα δεν είναι χώρος για καβγάδες. Να λύσετε τα προβλήματά σας με αυτούς που σας φταίνε πραγματικά»

«Αυτό ακριβώς θα κάνω!» απάντησε ο Αντώνης και βγήκε από το κτίριο. Δεν είχε καν την ψυχραιμία να μπει στο αυτοκίνητό του και έκοβε βόλτες πέρα δώθε. «Το κάθαρμα...γι αυτό μου έλεγε να μην βιάζομαι.Το είχε σχεδιάσει» σκεφτόταν εξοργισμένος, χωρίς να μπορεί να σκεφτεί καθαρά την επόμενή του κίνηση. Για μια στιγμή αποφάσισε να τηλεφωνήσει στη Μαρία,όμως δεν ήταν ακόμα έτοιμος. Να ήταν κι αυτή άραγε στο κόλπο? Μπήκε στο αυτοκίνητο και έβαλε μπροστά για το εστιατόριο του Ορέστη. Δεν ήξερε καν αν θα τον έβρισκε εκεί,αλλά δεν ήταν ώρα για τυπικά τηλεφωνήματα. Με το που έφτασε έξω από το μαγαζί,κοπάνησε δυνατά την πόρτα του οδηγού και σκεφτόταν πώς θα ανάγκαζε τον Ορέστη να ομολογήσει πως άλλαξε τα αποτελέσματα. Η παρόρμησή του τον είχε οδηγήσει ως εκεί και δεν ήξερε τι ακριβώς θα έκανε. «Γαμώτο!» είπε μέσα από τα δόντια του και παρέμεινε στη θέση του σαν να ήταν τα χέρια του δεμένα.

Είδε δύο πελάτες που έβγαιναν από το μαγαζί να μπαίνουν στο αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο ακριβώς μπροστά του.

«Καλύτερα να οδηγήσω εγώ» είπε η άγνωστη γυναίκα στον άντρα της. «Εσύ έχεις πιει»

«Άσε μας,ρε Μάγδα,που έχω πιει. Μια χαρά μπορώ...» διαμαρτυρόταν ο άντρας.

«Όχι,δεν σε αφήνω» διαφώνησε και του πήρε τα κλειδιά από την τσέπη. «Είναι κωλόδρομος εδώ πέρα,δεν το βλέπεις? Ειδικά αυτή εδώ η στροφή θέλει προσοχή. Ξέρεις πόσοι έχουν σκοτωθεί εκεί πάνω? Λίγο να ξεχαστείς και να μην πατήσεις φρένο,πάει...» έλεγε και μετά παρατήρησε τον Αντώνη που την κοιτούσε καλά-καλά. «Συμβαίνει κάτι,κύριε?»

ΜΟΙΡΑΙΑ ΑΓΑΠΗ 2Where stories live. Discover now