Kεφάλαιο 89

155 16 16
                                    

Μέσα σε λίγη ώρα ο Στέφανος είχε μεταφερθεί σε νοσοκομείο και όσο οι γιατροί τον εξέταζαν, η Μελίνα κόντευε να καταρρεύσει στην αναμονή.

«Μελίνα,ηρέμησε. Από ό,τι κατάλαβα δεν κινδυνεύει» της είπε ο Γρηγόρης και πήγε να την αγκαλιάσει.

«Κινδυνεύω εγώ,όμως. Τι θα πει όταν συνέλθει?» έλεγε απελπισμένη. «Αν σε κατηγορήσει στην αστυνομία ότι τον έσπρωξες?»

«Δεν φοβάμαι τίποτα,δεν το έκανα επίτηδες. Και θα το κατάλαβε κι εκείνος»

«Ήταν έξαλλος μαζί μου,δεν τον είδες? Μπορεί να θέλει να μας κάνει κακό και να πει για εμάς το ότιδήποτε...»

«Δεν ήταν έξαλλος,Μελίνα. Τουλάχιστον όπως το εννοείς. Σου μιλούσε για το καλό σου» της εξήγησε.

«Από πότε τον ενδιαφέρει το καλό μου? Ήθελε να με στριμώξει,ο βλάκας. Τι θα κάνω τώρα?»

«Το σωστό είναι να χωρίσετε και να φύγεις από το σπίτι του» την συμβούλευσε ο Γρηγόρης,όμως η απάντησή της τον απογοήτευσε.

«Ξέχασέ το αυτό. Θα προσπαθήσω να τον πείσω ότι έκανε λάθος για αρχή. Αν τον χωρίσω,πού θα πάω?»

Ο Γρηγόρης ήταν έτοιμος να της απαντήσει,όμως ο γιατρός που έβγαινε τον έκανε να σηκωθεί αμέσως από την καρέκλα. «Τι συμβαίνει,πώς είναι?» ρώτησε με αγωνία.

«Συνήλθε. Είχε ένα τραύμα στο κεφάλι,όμως είναι επιφανειακό. Το πρόβλημα είναι το δεξί του πόδι που έχει σπάσει. Θα πρέπει να μείνει στο κρεβάτι για ένα διάστημα και να κάνει κάποιες θεραπείες»

«Μπορώ να τον δω? Είμαι η αρραβωνιαστικιά του» είπε η Μελίνα.

«Ναι,μπορείτε. Απλά,μην τον κουράσετε» της ζητησε ευγενικά και αποχώρησε,λέγοντας πως θα είναι στη διάθεσή τους αν χρειαστούν κάτι.

«Πάω να του μιλήσω. Εσύ,αν θες,φύγε»

«Εδώ θα καθίσω,θα φύγουμε μαζί» της δήλωσε.

«Καλά. Ας δούμε πρώτα πώς θα με αντιμετωπίσει και βλέπουμε τι θα κάνουμε»

«Είμαι απαίσιος» έκανε την αυτοκριτική του ο Γρηγόρης. «Ο άνθρωπος θα μείνει σε ένα κρεβάτι και δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα εξαιτίας μου»

«Δεν φταις εσύ,το είπαμε. Αυτός ξέφυγε εντελώς. Πάω να τον ηρεμήσω. Αν σε δει,κοίτα να μην δείχνεις ένοχος» του είπε και μπήκε στο δωμάτιο του Στέφανου, που φαινόταν καταβεβλημένος και στο πρόσωπό του διαγράφονταν οι μορφασμοί που του προκαλούσε ο πόνος. «Στέφανέ μου...Πώς είσαι?» τον ρώτησε δειλά,ενώ τον πλησίαζε με σιγανά βήματα. Καταβάθος φοβόταν την αντίδρασή του.

ΜΟΙΡΑΙΑ ΑΓΑΠΗ 2Where stories live. Discover now