Misschien niet zo anders

Hoofdstuk 6

Mijn vader heeft kunnen regelen dat Max Moons bij ons kan slapen én dat hij zijn geld krijgt voor het verhuren van de begraafplaats. Ik weet nog steeds niet hoe het hem gelukt is. Patricia is hem net wat kleren komen brengen van merken waar ik niet eens van wist dat ze bestonden. Hij zit al een half uur in de badkamer en ik vraag me af of hij misschien nog eens is flauwgevallen dus klop ik op de deur. Want mijn vader, Patricia en de Ijsprinses zouden me vermoorden als ik niks gedaan zou hebben.
'Ja?' komt er van de andere kant van de deur. Ik zucht opgelucht.
'Ik dacht dat je weer bewusteloos was,' zeg ik en ik hoor wat gestommel.
'Wat? Oh, nee. Ik kan alleen de douche niet ankrijgen,' zegt hij.
'Je moet hard trekken aan de hendel. Hij moet nog gemaakt worden,' zeg ik en ik leun met mijn rug tegen de deur.
'Het lukt niet echt,' zegt Max Moons en ik hoor weer gestommel. Dan gaat de kraan aan en hoor ik een schreeuw die niet bepaalt mannelijk is.
'Ik neem aan dat het gelukt is?' vraag ik.
'Ja ja, ik heb het,' roept hij en ik wandel naar mijn kamer. Dan doe ik daar wel mijn pyjama aan.

Nadat Max Moons eindelijk uit de badkamer is en ik weer in mijn favorite stoel zit te lezen, komt hij de kamer binnen. Ik kijk op en zet mijn bril iets hoger op mijn neus. Zijn haar is nat en laat druppeltjes achter op zijn zwarte slaapshirt. Ikzelf draag een nachtkleed wat bijna tot aan mijn enkels komt.
'Zo, ik ga maar eens naar bed,' zeg ik en ik sta recht.
'Rosalien?' zegt Max Moons dan en ik knijp mijn ogen tot spleetjes omdat hij mijn hele naam gebruikt. 'Waar ga jij slapen?'
'In de logeerkamer,' zeg ik en ik pak een extra deken uit mijn kast vermits de verwarming daar niet werkt en dat is redelijk irritant in de winter.
'Moet ik daar niet slapen?' vraagt hij.
'Nee, de matras is hier zachter en de kussens zijn hoger. Dat is beter voor je arm en voor je hoofd,' zeg ik en ik leg een bladwijzer tussen pagina 166 en 167.
'Maar dan slaap ik in jouw bed,' zegt hij en ik haal mijn schouders op.
'Wil je eerst nog de dekens veranderen of wil je een ander kleurtje op de muren?' vraag ik een beetje bot omdat hij over dit moeilijk doet.
'Nee, ik bedoel gewoon dat dit jouw kamer is en ik hier niet hoor te slapen,' zegt Max Moons. Ik haal mijn schouders op en wil weglopen.
'Rosalien?' zegt hij dan opnieuw. Ik blijf staan met mijn hand op de klink.
'Wat als ik niet kan slapen?'
Ik draai me om en kijk hem niet-begrijpend aan.
'Er liggen boeken in die kast,' zeg ik en ik wijs naar mijn boekenkast langs het raam.
'Kan ik je ook wakker maken?' vraagt hij en hij kijkt naar de boekenkast als hij dat zegt.
'Tuurlijk, de kamer is aan het eind van de gang. Rechts,' zeg ik zuchtend en dan loop ik weg, naar de logeerkamer. Er gaat een koude rilling door me heen als ik in de kamer kom en onder de dekens ga liggen. Ik leg mijn bril op mijn nachtkastje dan sluit ik mijn ogen en laat de slaap het overnemen.

Rond twee uur 's nachts wordt er op mijn deur geklopt. Ik sta op en open de deur. Even moet ik mijn ogen sluiten tegen het licht van de gang en dan zie ik de omtrekken van Max Moons' gezicht.
'Kan ik binnenkomen?' vraagt hij. Ik knik slaperig en laat hem binnen. Max Moons gaat op het bed zitten en ik zet mijn bril op. Ook doe ik de kerstlampjes die er al jaren hangen aan zodat we een beetje licht hebben. Max Moons' ogen zijn klein maar je kan nog steeds zien dat ze bruin en warm zijn.
'Is er iets?' vraag ik gapend als Max Moons gaat liggen en de dekens over zich heen trekt.
'Het is hier wel koud,' zegt hij in plaats van op mijn vraag te antwoorden.
'De verwarming is kapot,' zeg ik.
'Waarom had je dat niet gezegd? Ik had hier echt wel geslapen,' zegt Max Moons en ik haal mijn schouders op.
'Kunnen we het over iets hebben?' vraagt Max Moons dan.
'Over wat?'
'Waarom zit je altijd alleen?' vraagt hij.
'Over iets anders?' vraag ik.
'Waar is je moeder?' vraagt hij dan.
'Dood,' zeg ik.
'O,' zegt Max Moons en hij kijkt me geschokt aan als ik naar zijn gezicht kijk. Zijn mond hangt een beetje open.
'De jouwe ook, niet?' vraag ik en hij knikt en kijkt naar het plafond.
'Ja, overleden aan kanker,' zegt hij zacht. Ik ga langs hem liggen en zoek zijn hand. Zijn hand is warm en zijn vingers zijn lang en smal, die hij verstrengeld met de mijne.
'Mijne ook,' zeg ik en mijn stem slaat over.
'Dat vertelde Astrid al,' zegt Max Moons en meteen laat ik zijn hand los.
'Hoezo?' vraag ik.
'Ze had het over je, toen ze iedereen voorstelde waar ik zeker niet mee moest omgaan,' zegt hij.
'En toch zit je hier,' zeg ik zacht lachend en ik schud mijn hoofd. Ongelofelijk dat de Ijsprinses zich zo verlaagd. 'Wat heb je daarop geantwoord?'
'Dat mijn eigen moeder ook zo overleden is. Waarop zij zei dat het haar speet. Ik vond het niet echt oprecht klinken,' zegt Max Moons en hij pakt mijn hand terug vast.
En misschien is dat wel de rede dat hij gewoon Max wordt.