Misschien niet zo anders

Hoofdstuk 28

'Zullen we onze pyjama al aandoen? Dat is gezelliger voor de film,' stelt Max voor als we onze chocomelk ophebben. We hebben ook even gepraat. Ik miste onze gesprekken wel. Hij was de enige die vrijwillig met me praatte, buiten mijn vader dan. Max heeft zijn onderzoek naar zijn vader stil gelegd voor de dagen dat we ruzie hadden. Hij zei dat het ons project was en dat het zonder mij niet goed voelde. Dat vond ik wel lief.
'Oké,' zeg ik.
'Wil je enkel een shirt of ook een broek? Ik heb nog een oude sportbroek liggen, denk ik,' zegt hij en staat op en gaat voor zijn kast staan.
'Dat zou ik leuk vinden,' zeg ik en Max pakt wat kleren uit zijn kast. Hij geeft ze aan mij en gaat me voor naar de gang.
'Ik zal je in de badkamer laten omkleden,' zegt Max en hij opent een deur aan zijn linkerkant. Hij knipt het licht aan en laat me vervolgens binnen.
'Als je klaar bent, kom je maar terug naar mijn kamer,' zegt hij en keert terug naar zijn kamer. Ik doe de deur dicht en leg mijn bril op de wasbak. Daarna doe ik mijn trui uit en trek ik het shirt van Max aan. Dan volgt mijn broek en trek ik de te grote sportbroek aan. Gelukkig kan ik het aan de koortjes binnenin aanspannen. Het shirt steek ik half in de broek omdat het anders veel te lang is. Ik plooi mijn kleren op en maak een slordige knot in mijn haar met wat sprietjes aan de zijkant van mijn gezicht. Dan zet ik mijn bril weer op en kijk in de spiegel. Mijn knot is nog best oké. Ik pak mijn kleren en wandel terug naar Max' kamer. Als ik binnen kom, staat Max nog in zijn bloot bovenlijf. Meteen worden mijn wangen rood.
'O, sorry,' zeg ik vlug en ik knijp mijn ogen dicht. Max lacht.
'Maakt niet uit hoor,' zegt hij. 'Welk shirt vind jij mooier?'
'Rechts,' zeg ik.
'Je mag je ogen opendoen hoor,' zegt hij.
'Is dat niet vreemd?'
'Nee, ik slaap meestal zo, maar als er andere mensen verblijven, doe ik een shirt aan,' zegt hij en heel langzaam open ik mijn ogen. Ik probeer enkel te focussen op zijn gezicht, maar dat is moeilijk. Al zeg ik het zelf.
'Zijn er dan nog andere mensen geweest?' vraag ik. Max glimlacht.
'Nee, maar dat was om uit te leggen waarom ik bij jou een shirt aanhad. Ik heb wel vaker bij Cia geslapen in een hotel of zo, dan doe ik ook een shirt aan,' zegt hij. Ik knik. 'Welk van de twee vind je nu mooier?'
Pas nu valt me op dat hij een rood en een blauw shirt vast heeft.
'Het rode,' zeg ik en hij gooit de blauwe in zijn kast en doet het rode aan.
'Die kleren staan je wel,' zegt hij gijnzend en ik kijk naar beneden, naar de kleren die hij me heeft gegeven en hoe ik er in zwem.
'Dankjewel, precies een zwembad,' zeg ik.
'Ik zou het zelfs naar school aandoen,' zegt hij lachend. Het is fijn om hem terug te zien en horen lachen.
'Ja, jij zou het ook moeten aandoen,' zeg ik. 'Moet ik de kleren eigenlijk wassen?'
'Nee, dat doe ik wel,' zegt Max.
'Jij?'
'Cia.'
'Zullen we film kijken?'
'Is goed. Welke?'
'De tweede Twilight misschien, of wil je het boek nog lezen?'
'Ik ga het boek lezen, wel in het Nederlands, maar dat maakt niet uit. Ik wil de film wel kijken,' zeg ik en Max gaat me voor naar beneden. Patricia is nergens te bekennen. Enkel haar tas halfvolle koffie en handtas verraden dat ze hier geweest is.
'Cia is waarschijnlijk al slapen. Ze moet morgen vroeg op. Ze gaat naar een bijeenkomst van fotografen en modellen. Gelukkig moet ik niet mee,' zegt Max alsof hij mijn gedachte heeft gelezen zoals Edward in Twilight.
'O,' zeg ik. 'Is ze er morgen dan niet?'
'Nee, tijd voor ons om even te niksen. Gewoon praten,' zegt Max. Ik knik. Ik heb wel nood aan een goed gesprek. Misschien leg ik morgen wel uit waarom ik echt gelogen heb en waarom de Ijsprinses en ik ruzie hebben.
Kan je hem vertrouwen?
Ja, en zo niet, dan heb ik toch niks meer te verliezen.
'O, wacht,' zeg ik als we in de gang lopen en ik mijn tas zie. Ik pak de bril uit mijn tas, die ik speciaal in een brillendoosje heb gestoken, en geef het aan Max.
'O, bedankt,' zegt hij en hij geeft het brillendoosje terug.
'Je mag het houden,' zeg ik. 'Ik heb een ander.'
'Maar -
'Het is oké,' onderbreek ik hem. 'Dit is voor de jas.'
Max lacht en zet zijn bril op. Hij ziet er meteen minder als een model uit. Ik vind het wel positief, niet dat hij zonder bril lelijk is, in tegendeel.
'Kom, we zullen de film gaan kijken,' zegt Max en we gaan naar de woonkamer waar we gaan liggen zoals de vorige keer. Met onze hoofden dicht bij elkaar, maar onze lichamen een andere richting uit.