Misschien niet zo anders

Hoofdstuk 40

Donderdag avond komt mijn vader me van school ophalen omdat we eerst naar de winkel gaan, voor de verandering. Daarna moet ik naar de zangles en ik ben op van de zenuwen. Ik had enkel stress voor de opendeurdag, maar ik had helemaal niet aan het andere meisje of de andere jongen gedacht dus nu weet ik het niet meer zo zeker.
Wat als hij of zij me niet mag? Of wat als hij of zij me gaat pesten omdat ik anders ben?
'Is er iets?' vraagt mijn vader als we aan één of ander rek staan met etenswaarde. Ik staar al veel te lang naar de thee.
'Nee,' zeg ik snel.
'Rosalien,' zegt mijn vader waarschuwend. 'Ik ben je vader. Ik weet als er iets met mijn dochter is.'
'Het is niks, pap, alleen een beetje gezonde stress,' zeg ik.
'Gezonde stress? Wanneer is dat gezond?'
'Als je iemand gaat ontmoeten,' zeg ik.
'O, ik snap het al. Je moet samen met iemand zingen en hebt hem of haar nog niet ontmoet. Is het eigenlijk een jongen of een meisje?'
'Geen idee. Dat heeft Merije nog niet verteld,' zeg ik en ik schuif met mijn voet over de vloer.
'Het komt wel goed. Wat wil je morgen eten?' vraagt hij.
'Ga je koken?' Mijn vader kijkt me met een scheve glimlach aan.
'Proberen, ja,' zegt hij. 'Vraag Max anders om ook langs te komen. En Patricia ook, als ze wilt.'
'Euhm ...' zeg ik.
Ik heb hem verteld dat Max en ik officieel een stel zijn nadat Max dinsdag was vertrokken. Nu kan hij er niet over ophouden.
'Ik zal eens vragen,' zeg ik, maar ik weet niet zo zeker of ik dat ga doen. Max en Patricia met mijn vader? ik weet niet eens of Patricia het over Max en mij weet.
'Oké,' zegt hij. 'Wat vinden ze lekker?'
'Euhm ...'
Waarom weet ik dat niet? Ik denk terug aan toen ik bij ze ging eten en Patricia had gekookt. Wat hadden we toen gegeten? Kroketten? Aardappelen?
'Ja?' zegt mijn vader en ik haal mijn schouders op.
'Pak maar iets dat jij lekker vind,' zeg ik.
'Is lasagne goed?' vraagt hij. Ik knik.
'Het recept van mam? vraag ik.
'Natuurlijk. Welk anders?'
'Jouw,' zeg ik lachend. Pap heeft ooit eens proberen een lasagne te maken, maar dat liep in het water, letterlijk.
'Nee,' zeg hij en hij moet ook zijn lach inhouden.
'We zullen maar naar de kassa gaan,' zegt hij dan en we gaan met een halfvolle kar naar de kassa. Dat is een begin. Volgende keer wordt het een volle kar, hoop ik.

'Ik kom je straks ophalen,' zegt mijn vader als ik mijn tas met de teksten van het liedje en wat water in, pak.
'Ja,' zeg ik. 'Tot straks.'
'Tot straks,' zegt mijn vader en dan rijdt hij weg, waarschijnlijk naar de begraafplaats.
Als ik binnen kom in het lokaal van Merije is er een andere vrouw bij. Ze is ouder dan Merije en kleiner en struiser. Haar haren zijn lichtbruin en haar bril staat op het puntje van haar neus. Ze staren allebei naar een papier en markeren wat dingen. Misschien zijn ze de tekst nog aan het verdelen.
'Ah, hier is Rosa al,' zegt Merije zodra ze me ziet. De oudere vrouw kijkt op en knikt naar me.
'Ik ben Zoraya,' zegt ze.
'Rosa,' zeg ik. Dan komt een meisje met knalroos haar tot aan haar schouders, binnen. Ze heeft een beetje uitgroei vanboven, maar dat heeft wel iets. Ze draagt een zwart rokje met een panty met ladders in. Daarbovenop draagt ze een blauwe jas en een shirt van een band wat me doet denken aan de shirts die Max onder zijn truien aandoet.
'Sorry, dat ik te laat ben,' zegt ze en ze haalt een paar verkreukelde papieren uit haar tas. Ze doet haar jas uit. Ik pak ook mijn papieren en zet ze voor me.
'Is niks,' zegt Zoraya en dan pas kijkt het meisje naar mij.
'Ik ben Fanny,' zegt ze met een glimlach.
'Rosa,' zeg ik en trek een mondhoek op.
'Je hebt leuk haar,' zegt ze.
'Jij ook,' zeg ik. Ze lacht.
'Mijn haar past beter bij jou naam.'
Ik glimlach. Iets in me zegt dat ze anders is dan dat ze eruit ziet.
'Goed we zullen beginnen,' zegt Merije en ze stelt zich kort aan Fanny voor.
'We gaan eerst wat opwarmen dus zing maar gewoon de noten na op de piano,' zegt Zoraya en ze zet zich aan de piano.
'Do,' zing ik als Zoraya op de piano de do induwt. Niet veel later valt ook Fanny in. Ze heeft een lagere stem dan ik, maar dat komt misschien omdat ik de hoogste stem van de vrouwen heb. Het geluid staat me wel aan want ze heeft een warme stem. Ik wil niet weten wat ze over mijn stem denkt.
We maken de oefening af en dan doen we de glijbaan.
'Goed, we hebben jullie teksten ingedeeld, dus hier zijn jullie papieren,' zegt Merije en ze geeft ons ieder een papier waarop dingen zijn aangeduid. Fanny moet beginnen en ik zing op de achtergrond een paar "oehs".
'Cool en zelfvoldaan, tikt het noodlot aan en schud alles door elkaar. Heel mijn wereld door elkaar,' zingt ze en tijdens het refrein val ik in. Het volgende strofe zing ik de hoofdstem en hoor ik Fanny de "oehs" zingen. Dan is het stuk wat ook tweestemmig is in het originele lied en net als ik wil inzetten, valt de piano weg. Ik zing nog door maar Fanny stopt, waardoor ik dat ook doe.
'Dat is gisteren ook al gebeurt,' zegt Merije tegen ons. 'Waarom gaan jullie anders niet iets drinken in de cafetaria? We zullen hier nog even aan bezig zijn.'
'Oké,' mompel ik en Fanny knikt. Merije knikt nog eens als teken dat we mogen gaan en we lopen naar de cafetaria waar Fanny een rozenbottel-thee bestelt en ik een warme chocomelk.
'Je hebt een mooie stem,' zegt Fanny als we onze drankjes hebben en naar een tafeltje lopen.
'Dankjewel. Ik vind die van jou ook mooi,' zeg ik.
'Thanks,' zegt ze.
'Zing je al lang?' vraag ik.
'Ja al twee jaar, maar dit is mijn eerste jaar op deze muziekacedemie,' zegt ze en neemt een slok van haar thee. 'Jij?'
'Drie of vier jaar,' zeg ik.
'Dat is wel te horen,' zegt ze. Ik knik en neem een slok van mijn warme chocomelk.
'Hoe oud ben je eigenlijk?' vraagt ze. Ik kijk op.
'Zestien, jij?'
'Zeventien, ik word dit jaar achttien,' zegt ze en ze neemt haar mok in haar handen. Ik doe hetzelfde, maar omdat ik mijn handen moet opwarmen.
'Mag ik iets vragen?' vraagt Fanny dan. Ik knik, op mijn hoede.
'Verf je je haar? Want ik zie geen uitgroei of zo,' zegt ze.
'Nee, het is zo. Ik ben een albino,' zeg ik. Gaat ze me nu niet raar vinden?
'Cool,' zegt ze.
'Echt?' vraag ik.
'Ja, het enige nadeel is dat je niet kan bruinen,' zegt ze lachend.
'En ik ben zo blind als een mol,' glimlach ik.
'Meisjes? Komen jullie?' hoor ik Merije roepen.
'Ik denk dat de piano terug werkt,' zegt Fanny en ze knipoogt naar me.
Volgens mij accepteerd ze me wel.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nieuw karakter. Gedachte over Fanny? Of over Zoraya?
Veel leesplezier lieve lezertjes.