Misschien niet zo anders

Hoofdstuk 37

Dinsdag verloopt moeizaam en eenzaam. Ik ontloop Max een beetje, ook al heeft mijn vader me aangeraden om meer met hem om te gaan, omdat ik de kus zo misschien beter kan vergeten. Morgen ga ik wel wat meer met hem om. Ik ga dus iedere pauze buiten zitten, zonder jas. Ik denk dat ik verkouden ga worden.
Na school ga ik naar de begraafplaats en brengt mijn vader me naar de zangles.
'Hoe gaat het nu?' vraagt hij als we net in de auto gestapt zijn. Ik zet de muziek op, maar niet te luid zodat we nog een gesprek kunnen voeren.
'Ik heb geen idee. Hij komt morgen langs,' zeg ik.
'Ben je meer met hem omgegaan?'
'Nee,' zeg ik zacht. 'Ik wil eerst een paar dingen op een rijtje zetten en dan terug met hem omgaan.'
'Wil je de kus vergeten?'
'Misschien,' zeg ik.
'Dat moet je niet doen. Misschien vind je maar één keer zo een jongen die perfect bij je past,' zegt mijn vader.
'Ik weet het niet,' zeg ik schouderophalend. Voor de rest luisteren we naar de muziek totdat we aan de zangles aankomen. Daar vraagt Merije mijn vader even mee naar binnen.
'Ik heb even een vraagje,' zegt ze. Mijn vader en ik knikken zodat ze verder kan gaan.
'Ik weet niet of Rosa het je al vertelt heeft, maar we geven binnen drie weken een opendeurdag met de muziekacedemie. We willen graag dat Rosa hieraan mee doet,' zegt ze.
'O, Rosa heeft er nog niks over verteld,' zegt mijn vader.
'Dat is omdat ik ook niet ga meedoen,' zeg ik.
'Waarom niet?' vraagt hij.
'Geen zin ik al dat gedoe,' zeg ik.
'Wil je het niet proberen?' vraagt hij. Ik klem mijn kiezen op elkaar.
'Wil je het voor mam doen?'
Mijn ogen vinden die van mijn vader. Die van hem kijken smekend. Ik slik.
'Oké,' zeg ik zacht. 'Ik wil het wel doen,' zeg ik dan luider tegen Merije.
'Mooi. Ik heb kunnen regelen dat we donderdag samen met de andere leerkracht en leerling zangles hebben. Ik had toch al gezegd dat we ook donderdag les hadden, eh?' zegt Merije.
'Ja,' zeg ik.
'Goed, dan zullen we nu nog een paar puntjes afwerken zodat we donderdag meteen samen kunnen zingen,' zegt ze. Mijn vader geeft me een kus op mijn haar en zegt nog gedag. Dan vertrekt hij terug naar de begraafplaats.
'Heb je wat kunnen oefenen?' vraagt Merije wanneer ze achter de piano gaat zitten. Ik schud mijn hoofd.
'Hoe komt het?' vraagt ze bezorgd.
'Veel werk voor school,' lieg ik. Ik kan moeilijk zeggen dat mijn hoofd een puinhoop was door een daad van de jongen waar ik verliefd op ben.
'Ik wil dat je voor donderdag wel eens oefent,' zegt Merije. Ik knik.
'Dan gaan we nu starten met de opwarming,' zegt ze. Daarna doen we Zij aan zij waar Merije de andere stem doet. Ze kan heel mooi zingen en als ik mezelf tegen haar in hoor zingen, denk ik niet dat ik ooit leerkracht zang mag worden. Niet dat ik dat wil of zo, want dan moet ik andere mensen zangles geven en dat gaat niet als je niet eens voor een vriend of voor je vader kan zingen.

Na de les ga ik naar buiten. Mijn vader is in slaap gevallen in de auto en ik klop op het raam om hem wakker te maken. Hij schrikt wakker waardoor hij op het claxon terecht komt en er een hard lawaai mijn oren vult.
'Sorry,' zegt hij en ik stap aan de andere kant van de bestuurder in.
'Het geeft niet,' zeg ik met een glimlach.
'Waarom had je niet gezegd dat er een opendeurdag werd gepland?'
'Vergeten?'
'Rosalien,' zegt mijn vader waarschuwend.
'Ik wou er niet aan doen,' zeg ik.
'Waarom niet?'
'Omdat mensen me dan gaan uitlachen,' zeg ik geïrriteerd.
'Dat doen ze niet. Je kan mooi zingen.'
'Dat zei Max ook al,' mompel ik.
'Heb je voor hem gezongen?' vraagt mijn vader duidelijk overdonderd.
'Nee, hij is naar binnen gekomen vorige week dinsdag. Hij heeft me horen zingen,' zeg ik.
'Misschien wil hij komen kijken?'
'Nee,' zeg ik.
'Je weet dat er nog andere mensen komen luisteren,' zegt hij.
'Maar die ken ik niet,' zeg ik. Dan is het even stil tussen ons en ik zet de radio harder zodat er geen gesprek meer mogelijk is. Zo rijden we naar huis.
'Ik moet wel nog even naar de begraafplaats, maar blijf jij maar thuis,' zegt mijn vader als we op de oprit staan en ik uitgestapt ben. Hij heeft zijn raam naar beneden gedraait en glimlacht schaapachtig naar me.
'Alweer?'
Mijn vader knikt. Hij doet het meer en meer, me alleen thuis laten. Ik hoop dat hij daar geen gewoonte van maakt.
'Kom je snel terug?' vraag ik.
'Ja, binnen een uurtje ongeveer. Moet ik ook eten gaan halen?' vraagt hij. Ik kijk op mijn klok. Half acht, is dat niet wat laat?
'Nee, ik eet wel een boterham,' zeg ik.
'Oké, zie je straks,' zegt mijn vader en dan draait hij het raampje terug naar boven en rijdt weg. Ik ga naar binnen en zet vrijwel meteen de tv op omdat ik niet zo goed tegen de stilte kan in het huis. Als ik een boterham heb gesmeerd ga ik in de zetel zitten. Dan begint mijn gsm te trillen omdat er iemand belt. Ik wil niet opnemen omdat ik denk dat er iemand overleden is, maar die gedachte sla ik weg.
Het ziekenhuis belt niet op jouw nummer.
Ik neem mijn gsm en als ik de naam lees, weet ik niet wat ik moet doen.
Opnemen of afleggen?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Oeh, wie zou dat zijn? :)
Misschien nog een update vandaag omdat het vandaag kerstavond is en dan is dat mijn cadeau aan jullie.
Veel leesplezier lieve lezertjes 🎄