Misschien niet zo anders

Hoofdstuk 12

Na het overheerlijke eten van Patricia buisluit ik om naar huis te gaan. Max laat me uit via de voordeur.
'Zie ik je morgen?' vraagt hij voordat ik kan wegwandelen. Ik haal mijn schouders op.
Op de heenweg heb ik een bushalte gezien. Ik neem een bus naar school en dan naar de begraafplaats. Ik hoop dat mijn vader daar nog is en anders wandel ik naar huis.
'Wat kan ik doen zodat je morgen komt?' vraagt Max. Ik haal mijn schouders op.
'Rosalien, het spijt me. Ik had nooit zo door mogen vragen. Het was niet de bedoeling,' zegt hij dan en hij gaat voor me staan, uit de deuropening.
'Nee, ik hoef geen excusses. Je was nieuwsgierig, ik heb zelf geantwoord,' zeg ik en ik wil me omdraaien.
Tijdens het eten heb ik me gedragen alsof er niks aan de hand was. Ik heb gelachen om Patricia's anekdotes over Max en ik heb complimenten gegeven over haar kookkunsten.
Maar ondertussen was ik wel aan het piekeren over wat ik hem had toegegeven. Hoe kon ik zo stóm zijn?!
'Wil je bellen als je besluit om toch te komen,' zegt Max. Ik kijk hem alleen maar aan. Zijn warme bruine ogen staan gekwetst.
O, shit. Als ik hem kwets dan gaat de Ijsprinses me zeker wurgen.
'Ik kom wel,' zeg ik. Max zucht opgelucht. 'Waarom wil je dat ik zo graag kom?'
'Het voelt alsof ik iets goed moet maken,' zegt hij schouderophalend.
'En dat doe je met me uit te nodigen voor een film te kijken dat eigenlijk een opdracht is voor school?' vraag ik. Nu moet Max een beetje lachen en zijn ogen genezen een beetje.
'Ja,' zegt hij met een scheve glimlach.
'Ik heb nog iets over de bijles,' zeg ik dan en ik staar langs Max heen.
'Zeg het maar,' zegt hij.
'We doen het altijd op donderdag. Ik heb echt geen tijd op dinsdag,' zeg ik.
'Wat? Heb je een geheim leven?' vraagt Max en hij wiebelt met zijn wenkbrauwen.
'Zoiets,' zeg ik en grijns een beetje. 'Maar ik ga er nu vandoor. Ik heb nog ander huiswerk.'
'Tuurlijk. Prima,' zegt Max en hij gaat terug naar de deuropening. Het moest wel koud zijn in enkel een shirt en een jeans op sokken met ballonnen op.
'Daag, Rosalien. Tot morgen,' zegt hij en ik trek mijn wenkbrauwen op.
'Daag, Maxiem,' zeg ik en hij grijnst voordat ik wegloop, naar de bushalte.

Als ik naar huis ben gewandeld na een veel te lange busrit en er achter te zijn gekomen dat mijn vader al naar huis was, plof ik neer in de zetel. Mijn vader komt binnen en verschiet en beetje als hij me ziet.
'Ik dacht dat je langer wegbleef. Had me gebeld, dan was ik je komen ophalen,' zegt hij en hij gaat langs me zitten.
'Het is oké. We waren klaar en toen hebben we gegeten,' zeg ik.
'O, oké,' zegt mijn vader. 'Zin in chocomelk?'
'Nee, ik moet nog leren. Misschien straks,' zeg ik. Mijn vader knikt en ik wandel de trap op, zo door naar mijn kamer. Daar begin ik met leren en uiteindelijk ben ik pas om tien uur klaar. Ik slenter naar beneden en zie dat mijn vader op de zetel in slaap is gevallen. Ik besluit om hem daar te laten liggen want als ik hem wakker maak, gaat hij misschien niet meer kunnen slapen tot drie uur in de nacht. Stilletjes sluip ik terug naar boven en trek mijn nachtkleed aan. Dan kruip ik in bed en val snel in slaap.

De Ijsprinses en Max staan tegen de kluisjes geleund als ik langs kom lopen. Max lacht wat en de Ijsprinses wikkelt haar haar flirterig rond haar vingers.
Zouden ze een koppel zijn?
Snel schud ik die gedachte van me af. Dat het me zelfs interesseert.
'O, Rosa, hallo,' zegt de Ijsprinses dan en ik rol met mijn ogen.
'Ik wil je alleen maar bedanken dat je mijn lieve Max helpt,' zegt ze zoet.
Ik draai me naar haar om en trek mijn wenkbrauwen op.
'Ik meen het,' zegt ze en ik knik.
'We hebben voor vandaag opnieuw afgesproken voor wiskunde omdat ik de leerstof nog niet begrijp,' zegt Max dan en mijn ogen worden groot.
Zegt hij dat echt?
'O, echt?' vraagt ze wat wantrouwig.
'Ja, daarom kan ik vandaag niet,' zegt Max.
'Wat gingen jullie doen?' vraag ik. Max lacht een beetje sarcastisch als de Ijsprinses antwoordt: 'We gingen op een date, maar hij heeft dus afgezegd vanwege jou.'
Ik kijk van Max naar de Ijsprinses en terug.
'O, echt?' vraag ik en ik frons naar Max. 'Dat moest echt niet, we kunnen -
- Nee, we kunnen het niet verzetten,' is Max me voor. Ik knik en loop weg. Ik wil niet te lang in het bijzijn van Max en de Ijsprinses blijven.
Als ik de gang wil uitlopen, hoor ik Max zichzelf nog verdedigen met fotoshoots die hij waarschijnlijk niet heeft.
Misschien moet ik toch maat eens vragen hoe het tussen hem en de Ijsprinses zit.