Misschien niet zo anders

Hoofdstuk 50

We staan voor het zwembad en ik ben bang. Bang omdat ik niet weet hoe we hier naar buiten gaan lopen. Alleen? Met z'n tweeën? Of komt Michael ook mee?
En hoe gaan onze gevoelens zijn. Gebroken? Geheeld? Beter? Slechter?
Max pakt mijn hand vast en geeft er een kneepje in. Hij voelt dat ik bang ben, maar ik voel niks van hem. Geen zenuwen en geen angst. Misschien heeft hij beide de kop ingedrukt.
'Kom, we gaan naar binnen,' zegt hij dan en ik volg hem naar binnen. Aan de balie staat het meisje van zaterdag. Ze glimlacht als ze ons ziet. Max gaat naar haar toe en vraagt iets. Dan komt hij terug naar mij en neemt mijn hand opnieuw vast. Nu voel ik wel wat zenuwen.
'Hij zit achterin, waar hij vorige keer ook zat,' zegt Max en hij brengt me naar de kamer. Hij klopt op de deur en we horen een zachte grom die ons toestemming geeft om binnen te komen. Michaels ogen worden groot als hij ons in de deur ziet.
'Maxiem,' fluistert hij zacht en hij staat recht. 'Ga zitten.'
Max en ik nemen plaats op twee stoelen langs elkaar aan de overkant van de lange tafel. Er staat ook een frigo en een koffiemachine. Ik denk dat dit een soort pauzekamer is.
'Willen jullie iets drinken?' vraagt hij dan en hij gaat al naar de frigo.
'Nee, dank je,' zeggen Max en ik, en Michael neemt een blikje cola. Hij doet het open en gaat terug zitten.
'Wat brengt jullie hier?' vraagt hij.
'Een fatsoenlijk gesprek,' antwoordt Max. De man voor ons snuift spottend en neemt een slok van zijn cola.
'Ik dacht zeker dat jullie me niet meer gingen opzoeken, nadat je zo boos was weggelopen,' zegt hij en hij speelt met zijn blikje. 'Vroeger moest ik je gaan zoeken. Je maakte nooit iets goed, we zijn dus beide veranderd.'
Max bijt op zijn kiezen want zijn kaak verstrakt. Ik grijp onder de tafel zijn hand, want die had ik losgelaten toen we hier naar binnengingen, en knijp erin. Max ademt langzaam uit en ontspant een beetje.
'Een verandering is niet slecht, maar voor sommige wel,' zegt Max. 'Ik wil alleen weten of ik je als een "vader" kan zien.'
'Dat kan, maar we zullen beide ons best moeten doen,' zegt hij en hij werpt een korte blik op mij waardoor ik me overbodig voel en mijn hand uit Max' hand haal. Hij kijkt geschrokken naar me om, maar herstelt zich als ik wegkijk.
'Bij wie woon je nu?' vraagt Michael.
'Tante Patricia,' zegt Max.
'Je kan ook bij mij komen wonen,' zegt hij dan, na een lange stilte. 'Ik weet dat we geen goede start hebben gemaakt, maar ik zei al, ik zal mijn best doen als jij dat ook doet.'
Max kijkt verbaasd, maar fronst dan.
'Nee,' zegt hij dan langzaam. De man kijkt gekwetst. 'Ik woon liever bij Cia, zo had mam het gewild.'
'Jij moet het weten,' zegt meneer Moons en hij kijkt verveeld weg.
Wat heeft die man toch. Eerst wilt hij de vader-figuur zijn en biedt hij Max aan om bij hem te wonen, maar vervolgens doet hij ongeïnteresseerd.
'Heb je een nieuwe vrouw of kinderen?' vraagt Max dan.
'Ja, en ik heb een dochter een een zoon, tweeling,' zegt hij, hij lijkt er trots op.
'Hoe oud zijn ze?' vraagt Max.
'Ze worden dit jaar elf,' zegt Michael. Er ontstaat een grijns op Max' gezicht en ik frons.
'Zijn die kinderen wel van u?'
'Zeker weten,' zegt de man.
'Ik wist het,' zegt Max dan zacht. 'Rosalien, gaan we?'
Ik sta verwilderd op als Max dat ook doet.
'O, en Michael, ik wil mijn best niet doen,' zegt Max nog voordat hij de deur dichtdoet en met mij achter zich aan wegloopt, naar buiten. Ik hou hem tegen voor de deur want dan pas krijg ik terug controle over mijn lichaam en kan ik terug nadenken.
'Wat?' vraag ik. Max glimlacht.
'Hij heeft mijn moeder bedrogen,' zegt Max en ik kijk verbaasd.
'Wat?' vraag ik opnieuw.
'Je had gelijk, ik had het Cia eerder moeten vertellen. Dus dat had ik gisterenavond gedaan, nadat je weg was. Cia vertelde ma dat mijn moeder had ontdekt dat Michael vreemd ging. Ik had het je niet verteld omdat ik het niet zeker wist, maar die man is gewoon te dom om even na te denken,' zegt Max. Ik staar langs hem heen.
'Je was negen toen hij weg ging en zijn kinderen zijn tien,' mompel ik.
'Juist, sorry als ik je bang heb gemaakt voor dit gesprek. Ik wou eerst echt met hem komen praten, maar toen ik dat gisteren van Cia hoorde, wist ik wat ik echt ging doen,' zegt hij. Ik ben al lang blij dat we niet uit elkaar zijn en daarom geef ik hem een knuffel. Hij kust me op mijn kruin en ik zucht tevreden.
'Weet je nog dat ik zei dat ik voor je ging koken?' vraagt hij dan. Ik knik tegen zijn borstkas aan. 'Zou je vrijdagavond om half vijf bij mij kunnen zijn. Dan kan ik dat waarmaken.'
Ik laat hem los en kijk hem met grote ogen aan.
'O-oké,' stotter ik. Er heeft nog nooit iemand voor me gekookt, en eigenlijk dacht ik dat het een grapje was.
'Doe iets moois aan, niet dat deze kleren lelijk zijn, maar ik vind je wel sexy met een open bloesje of zo,' zegt Max zacht in mijn oor en ik lach. Ik lach alle zorgen van me af en laat mijn hoofd dan opnieuw tegen Max' borstkas vallen.
Waaraan heb ik dit allemaal verdient?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik weet niet echt wat ik van dit hoofdstuk moet denken, maar het is allemaal goed geëindigd dus ben ik blij, ik hoop jullie ook.
Veel leesplezier lieve lezertjes!