Misschien niet zo anders

Hoofdstuk 36

Maandag kom ik op school aan. Ik zie Max nergens. Ik weet niet of ik naar hem moet uitkijken of niet. Oké, we hebben gekust, maar misschien wou hij het niet. Of heeft hij er spijt van en ontloopt me nu.
Pas tijdens de les zie ik hem. Natuulijk kunnen we dan niet praten, maar ik kan wel hoopvol glimlachen. Hij glimlacht zwak terug.
Is er iets gebeurt?
Ik weet niet goed wat ik moet doen als de bel gaat van de middagpauze, dus besluit ik gewoon om naar mijn vaste plaats te gaan in de eetzaal. Mijn ogen zoeken die van Max, die ik aan de tafel van de Ijsprinses vindt. Eerst kijkt hij ook naar mij, maar als ik naar hem kijk, wendt hij zijn blik af.
Misschien is het beter als ik de kus vergeet.

Na school ga ik weer even naar het park. Niet om huiswerk te maken of om te lezen, maar gewoon om te denken. Het gaat prima met me totdat er iemand naast me komt zitten.
'Sorry, dat ik je vandaag een beetje genegeerd heb. Ik had tijd nodig om dat met mijn vader te verwerken en na te denken over wanneer ik naar het zwembad wil,' zegt Max. Ik knik.
Is dat het enige waar hij over nadacht?
'Wat heb je besloten?' vraag ik.
'Om dit weekend te gaan. Zaterdag namiddag. Ik wil graag dat je meegaat. Het voelt denk ik veel fijner om met een vriendin te gaan,' zegt hij.
Heeft hij me nu net gefriend-zoned?
'Tuurlijk. Om hoe laat?' vraag ik.
'Twee uur in de namiddag?'
'Prima,' zeg ik. Dan is het stil. Het is ongemakkelijk en ik wiebel een beetje door de kou.
'Zie ik je morgen na school? vraagt hij dan.
'Ik kan niet,' zeg ik. Morgen heb ik zingen. Het is de laatste les alleen. De andere heb ik met dat andere meisje op donderdag.
'Zingen?'
Ik knik.
'Kun je woensdag?' vraagt hij.
'Ik weet het niet. Waarom?'
'We moeten dat project van Engels nog inleveren en ik wil wat bespreken voor zaterdag,' zegt hij.
'Oké,' zeg ik en ik kijk op mijn horloge. Het is bijna tijd en mijn bus komt zo.
'Ik moet ervandoor,' zeg ik en ik sta op, pak mijn rugzak en trek de jas iets dichter. Ik heb hem weer eens aangedaan omdat ik hoopte dat Max er iets van zou zeggen.
Dat deed hij niet.

Als ik in het kamertje langs de begraafplaats kom, is mijn vader druk in de weer en leest steeds nieuwe papieren die hij vervolgens neerlegt en iets op de computer intypt. Als hij mij hoort binnenkomen, draait hij zijn bureaustoel om.
'Ah, Rosalien, ik moet je iets laten zien,' zegt hij en hij draait terug naar de computer. Ik ga langs hem staan en kijk mee. Hij sluit wat tabladen en typt een nieuwe website in. Dan komen we op een hoofdmenu van een bepaald tijdschrift. Mijn vader klikt wat en dan vult er een foto het beeld. Het is een foto van op de begraafplaats en Max staat erop. Hij heeft zijn ogen gesloten en zijn gezicht is in profiel, terwijl je de begraafplaats vanaf voren ziet.
Mijn borst trekt een beetje samen bij het zien van Max.
Mijn vader klikt op een pijltje en er verschijnt een nieuwe foto op het scherm. Op deze heeft Max zijn chocoladebruine ogen open. Hij kijkt recht in de camera en zijn lippen zijn een beetje van elkaar af, alsof hij iets wilt zeggen.
Mijn ogen vullen zich met tranen en ik kan niet tegen het zien van hem, wetend dat hij niet verliefd op me is.
Bij de volgende foto kan ik het niet binnenhouden en laat ik een snik horen.
Op deze foto lacht Max. Hij zit op de grond en lacht naar de foto van de man op de grafsteen. Alsof hij net een mop heeft vertelt tegen een dode en hij er zelf ook om moet lachen.
Mijn vader draait zich bezorgd naar me om als ik nog eens snik en de tranen mijn ogen verlaten.
'Wat is er, lieverd?' vraagt hij. Ik wrijf mijn wangen droog.
'Ik denk dat ik verliefd ben,' zeg ik.
'Maar dat is toch leuk?'
'Nee, pap, je begrijpt het niet. Hij is niet verliefd op mij,' snik ik.
'Hoe weet je dat zo zeker?' vraagt hij.
'W-we hebben gekust. In die bar en nu doet hij alsof er niks gebeurd is. Dat is toch een teken?' zeg ik en ik snik opnieuw.
'Misschien denkt hij dat jij het niet leuk vond,' zegt hij. Ik schud mijn hoofd en mijn vader trekt me bij hem op schoot. Dat deed hij ook vaak toen ik klein was.
'Nee, dat is het niet. Ik denk dat hij op iemand anders verliefd is, maar het niet wil toegeven,' zeg ik.
'O, lieverd,' zegt mijn vader en hij legt mijn hoofd tegen zijn borst. 'Er komen wel weer nieuwe jongens.'
'Maar tot die tijd zit ik opgescheept met dit rotgevoel,' zeg ik snikkend.
'Probeer het een beetje onder controle te krijgen en misschien werkt uit zijn buurt blijven wel,' zegt hij.
'Dat gaat niet. We gaan zaterdag misschien zwemmen. Hij had het me gevraagd,' zeg ik. 'En we moeten nog een opdracht afmaken. Het is een week verlengd omdat sommige mensen hun boek nog niet uithadden.'
'O, misschien moet jij ook doen alsof er niks gebeurd is,' zegt mijn vader.
'Dat kan ik niet, pap, dat kan ik niet want ik zit hier wel met dat gevoel,' zeg ik en snik nog een keer.
'Lieverd,' sust mijn vader me en hij gaat met een hand door mijn haar.
'Wat moet ik doen?'
'Misschien is het niet zo erg om meer met hem om te gaan. Misschien komt er zo wel een oplossing naar voren,' zegt mijn vader. Ik knik tegen zijn borstkas aan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vinden jullie het ook zo erg voor Rosalien? En zou Max doen alsof, of was hij dronken en is hij het gewoonweg vergeten?
Veel leesplezier lieve lezertjes.