Misschien niet zo anders

Hoofdstuk 51

Vrijdagavond brengt mijn vader me naar Max. Ik draag vandaag iets anders dan gewoonlijk.
Ja, ik heb nog steeds mijn zwarte broek aan.
Ja, ik draag nog steeds een zwarte hoody.
Maar ik heb wel een nieuw bloesje aan. Het is niet zoals Max wou, met een inkijk, maar het is wel strakker dan de meeste bloesjes. Beneden is het wat losser met mooie plooien, de kleur is rood met witte bloemetjes. Het paste het beste op een zwarte broek, daarom heb ik die aan.
Als ik op de bel duw, hoor ik wat gestommel aan de andere kant van de deur. Dan gaat de deur open en zie ik Max voor me verschijnen. Zijn wangen zijn rood en zijn ogen kijken me lief aan. Ik glimlach.
'Hey,' zucht hij en hij geeft me een kus op mijn wang. Ik hoor de auto van mijn vader achter me wegrijden en ik stap naar binnen. Meteen komt er een bekende geur me tegenmoet.
'Heb je stoofvlees gemaakt?' vraag ik verwonderd. Max' wangen worden nog roder dan ze al waren. 'Ik dacht dat je dat vergeten zou zijn.'
'Nee,' zegt hij. 'Je mag je hoody aan mij geven.'
Ik doe wat hij zegt en trek daarna mijn hoody uit. Meteen worden Max' ogen groot.
'Wauw, ik dacht dat je al mooi was in een jurk, maar kleur maakt het nog beter,' mompelt hij. Ik geef hem een speelse duw tegen zijn schouder om te verbergen dat mijn wangen een tint krijgen.
'Is Patricia thuis?' vraag ik om het gesprek een andere kant op te duwen.
'Nee, ze is net vertrokken en komt straks terug,' zegt Max en ik knik. Hij laat me voorgaan naar de woonkamer, waar we in de zetel gaan zitten. Er staat wat muziek op, maar ik ken de liedjes niet.
'Wil je misschien wat drinken?' vraagt hij en hij gaat terug rechtstaan.
'Water?'
'Ik heb ook witte wijn. Een glaasje kan toch geen kwaad,' zegt Max en hij schenkt al in. Ik rol met mijn ogen. 'Maar niet tegen Cia zeggen. Ze zou me levend villen, denk ik.'
Ik lach en dan komt Max terug langs me zitten. Hij geeft me een glas en ik leun achterover.
'Gaan we klinken?' vraagt hij en zijn glas komt richting dat van mij. 'Op nog veel mooie bloesjes van jou kant en van mijn kant ...'
'Mooie foto's?' zeg ik. 'Of gewoon mooie kleren.'
'Of weinig kleren,' zegt hij glimlachend en ik sla mijn ogen neer en antwoordt niet. Als ik terug opkijk, grijnst Max en ik kan het niet laten om te glimlachen. Onze glazen raken elkaar heel even met een kling geluidje en we nemen allebei een slok. Het smaakt prima.
Dan komt er een liedje op dat me bekend in de oren klinkt.
'Gaan we dansen?' vraagt Max en hij staat recht om de radio luider te zetten. Het is Anne van Clouseau. Het liedje waar we op gedanst hebben in de bar, waarop we voor het eerst gekust hebben.
'Ik kan nog steeds niet dansen,' zeg ik, maar ik sta toch recht. Max pakt mijn hand en draait me rond. Hij glimlacht van oor tot oor waarna ik hem er één terug schenk. We zingen mee met de muziek en dansen nog wat, maar we houden onze handen in elkaar verstrengeld.
'Zullen we anders gaan eten?' vraagt Max als we neerploffen op de zetel.
'Oké,' zeg ik en ik kijk hoe laat het is. Bijna kwart na zes. Max leidt me naar de keuken waar ik aan het smalle keukeneiland tegenover Max ga zitten. Hij blijft staan en steekt kroketjes in de friteuse. Even overstemt het geluid van ijs dat frietuurvet raakt de muziek, maar daarna horen we het volgende liedje. Ik ken het niet, maar Max neuriet zachtjes mee. Ik zie hem onze borden pakken en een beetje stoofvlees opscheppen terwijl hij met zijn heupen wiegt. Ik merk dat ik aan het staren ben, maar ik blijf kijken want Max ziet het toch niet. Hij doet mayonaise in een potje voor bij de kroketjes en draait zich dan met een glimlach om. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en hij zet het bord voor mijn neus en dat van hem tegenover me.
'Heb je dit allemaal zelf gemaakt?' vraag ik.
'Cia heeft een beetje geholpen,' zegt Max met een lieve glimlach en haalt zijn schouders op.
'Het ziet er lekker uit,' zeg ik. Het is waar, tot in hoeverre stoofvlees er lekker uit kan zien.
Dan pakt Max geraspte worteltjes en sla uit de frigo en doet die in een klein kommetje.
'We moeten wel een beetje gezond blijven,' zegt hij terwijl hij het op tafel neerzet.
'Zeker,' mompel ik.
'Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik nog bezig ben, maar anders waren de kroketjes niet warm en de groentjes niet koud en nu zijn ze nog een beetje vers,' zegt Max en ik schud mijn hoofd.
'Nee, ik vind het leuk om naar je te kijken,' zeg ik en meteen daarna kan ik door de grond zakken van schaamte.
Heb ik dat echt gezegd?
Max lacht een beetje en grijnst dan naar me.
'Ik bedoel, om je bezig te zien,' zeg ik, maar dat klonk niet zoals het moest zijn en ik grom zachtjes.
'Ik snap het,' zegt Max nog steeds lachend. Ik kan enkel knikken omdat ik mijn mond niet meer vertrouw.
Max haalt de kroketjes uit de friteuse en doet ze in een andere kom. Dan komt hij tegenover me zitten en glimlacht.
'Smakelijk,' zegt hij.
'Smakelijk.'

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Gekke Rosalien!
Even een mededeling: het volgende hoofdstuk wordt het laatste hoofdstuk en daarna komt nog een epiloog, ik dacht dat jullie dat wel zouden willen weten ;)
Veel leesplezier lieve lezertjes x