Misschien niet zo anders

Hoofdstuk 53

Epiloog: twee weken later.

Fanny en ik zitten buiten op het muurtje voor het muziekgebouw omdat het binnen veel te druk is. Er zijn al mensen die een bepaald instrument bespelen, die een optrede geven.
Het is nu half drie en Ik voel de moed een beetje in mijn schoenen zakken.
'Hij komt niet,' zeg ik zacht. Fanny tikt me aan en kijkt boos.
'Tuurlijk wel. Hij is je prins,' zegt ze en ze zwiert met haar benen heen en weer om die dan tegen het muurtje weer af te zetten en opnieuw te zwieren.
Ze heeft zich mooi aangekleed voor vandaag. Een sierlijk, rood rokje met daarbovenop een zwart shirt die haar schouders bloot geeft. Ik draag een kleedje en voor de verandering is het niet zwart. Het is rood, vooral omdat Fanny en ik bij elkaar moesten passen en Merije me had verboden om ook voor iets zwarts te gaan.
Natuurlijk dragen we er beide een panty onder onze kleren, het is nog steeds winter.
'Dat maakt niet uit. Hij gaat het niet halen. De shoot is uitgelopen of ze staan in de file ...' zeg ik. 'We kunnen beter al naar het juiste lokaal gaan voordat we te laat komen.'
Ik wip van het muurtje en wil naar binnen gaan.
'Kunnen we niet nog even wachten,' zegt Fanny, maar ik negeer haar, met mijn hoofd hangend.
'Rosa! Als hij niet kwam dan had hij toch een sms gestuurd?' vraagt ze en nu stop ik wel. Ik kijk haar aan en zucht.
'Ja,' zeg ik dan twijfelend, maar ze heeft gelijk. Hij zou een sms gestuurd hebben en dan zou ik dat weten want ik heb mijn gsm nog niet losgelaten vandaag.
Ja, ik heb nog steeds die oude Nokia.
'Kom dan zitten en wacht op je prins!' roept Fanny en ik slenter terug naar haar toe. Ze slaat op de plek waar ik net zat, en ik spring er terug op.

Na een twintigtal minuten komt Merije ons halen. We hadden gezegd dat we nog even frisse lucht nodig hadden omdat de stress te veel was, maar ik dacht aan enkel maar of Max het zou halen of niet. De stress maakt me niet veel uit, nu.
'Drink nog iets en dan doen we een korte opwarming,' zegt Merije als ik een laatste blik op de parking werp en we naar binnen lopen.
'Oké,' mompelen Fanny en ik en we nemen een slok van ons bekertje dat Merije ons aangeeft. Daarna doen we een opwarming en komt mijn vader binnen. Ik hoop dat hij Max heeft gezien, maar als ik hem ernaar vraag, schudt hij enkel zijn hoofd.
Niet veel later wordt de intro van het liedje ingezet door Merije die achter de piano zit. Fanny begint met zingen, zoals altijd en net als ik moet inzetten en de hoop heb opgegeven dat hij komt, zie ik twee bekende ogen naar me staren. Het zijn de warme, chocoladebruine ogen van Max. Ik glimlach en zing en het voelt alsof ik de hele wereld aankan.

Later zitten Max en ik op de plaats waar Fanny en ik zaten, op het muurtje. We zitten dicht tegen elkaar aan en onze handen zijn in elkaar gevlochten. Mijn hoofd ligt op zijn schouder.
'Sorry dat ik te laat was,' zegt Max en ik voel de trilling van zijn stem door mijn lichaam gaan.
'Het geeft niet,' mompel ik, wetend dat hij het kan verstaan.
'Ik voel me er toch rot om,' zegt hij en ik haal mijn hoofd van zijn schouder af om hem aan te kijken.
'Dat hoeft niet, Maxiem,' zeg ik en ik leun wat naar voor zodat onze lippen kort langs elkaar strijken. 'Wat vond je van het optreden?'
'Mooi, je moet vaker zingen,' zegt hij. 'En ik had niet verwacht dat je medezangeres ook zo goed kon zingen.'
'Ze kan mooi zingen, eh?' zeg ik omdat ik in het begin ook verrast was door haar stemgeluid.
'Mhm,' zegt Max en hij glimlacht. 'Maar ik vind dat jij toch mooier kan zingen.'
Ik glimlach en kijk met rode wangen naar mijn schoenen.
'Hoe was je shoot?'
'Stresserend,' zucht Max.
'Vertel,' zeg ik en ik kijk hem terug aan.
'De fotograaf wou steeds iets anders en Cia wou nog naar een marktje in de buurt, maar ik wou door omdat ik wist dat we anders te laat zouden zijn,' zegt hij.
'Is Patricia hier ook?'
'Ja, ze is bij je vader,' zegt Max met een grijns.
'Ze hebben niks,' zeg ik en ik rol speels met mijn ogen.
'Hoe weet jij dat?' vraagt Max.
'Mijn vader zou het wel verteld hebben,' zeg ik.
'Misschien niet. Misschien zijn ze al een paar keer op een date geweest,' zegt Max met opgetrokken wenkbrauwen. Ik duw hem lachend.
'Hebben jullie iets gekocht op die markt?' vraag ik, van onderwerp veranderend. Het is té bizar om over onze ouders na te denken. Stel je voor ... mijn vader en Patricia?
Ik moet bijna weer hardop lachen.
'Ja, Cia heeft een armband gekocht en een lampje voor in de hal, ik weet niet waarom want er is al genoeg licht,' zegt Max.
'En jij?' vraag ik. Nu moet hij grijnzen en wipt van het muurtje af. Hij is deze keer kleiner dan ik als hij op de grond staat.
'Ik heb dit gekocht,' zegt hij en hij haalt iets tevoorschijn uit zijn broekzak. Het is een klein doosje en dan haalt hij er iets glimmends uit.
'Toen ik deze ring zag, moest ik meteen aan jou denken, dus ik heb hem voor jou gekocht. Ik hoop dat hij past,' zegt hij en hij legt het doosje langs me neer, pakt mijn hand en schuift de ring rond mijn ringvinger, waar hij bijna meteen terug afschuift. Max lacht nerveus en doet hem dan rond mijn middelvinger, waar hij wel past. Ik bewonder de ring. Het is een zilveren met een zwart boemetje op. Hij is prachtig. Dan kijken Max' chocoladebruine ogen op, recht in de mijne.
'Rosalien. Ik houd van je, echt,' zegt hij en ik voel dat mijn hart een slag over slaat bij die woorden. Ook verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht en het warme gevoel door mijn lichaam, mag niet ontbreken.
'Maxiem. Ik houd ook van jou, echt,' zeg ik en nu zie ik dat Max moet blozen. Dan komt hij langzaam dichterbij en gaat tussen mijn benen staan.
'Ik heb je gemist,' zegt hij dan en voordat ik kan zeggen dat ik hem ook gemist heb, drukt hij zachtjes zijn lippen op die van mij. Zijn handen kruipen over mijn bovenbenen naar mijn middel en mijn handen verdwijnen in zijn, nog steeds, lange haar. Het warme gevoel stroomt sneller en heviger door mijn lichaam dan ooit te voren en het voelt geweldig.
Dat dit gevoel maar nooit verdwijnt.