Million Dollar Bride (Soon to be Publish the Vol.1&2 Under WESAPH OFFICIAL)

LXVI

  Fujima's PoV

"I still can't believe it was her, Zila. My bestfriend. I mean, she's a dinosaur and Zehel is the god. How in the mysteries of the world did she end up as his wife?!"

-___-

Masakit na ang tenga ko. Kanina pa paulit-ulit ang sinasabi ni Georgie sa kabilang linya.

"If you keep on repeating your words for another hour, I swear... I'll hang up on you," banta ko.

Narinig kong tumawa si Georgessa. Isa talaga siya sa mga taong hindi tinatalaban ng pagbabanta ko. She's too abnormal.

"Pardon. I'm just excited for both of them. Kung anong mangyayari sa kanilang dalawa---"

"Walang mangyayari sa kanilang dalawa dahil walang SILA, Georgessa. Zila lied to my friend," matigas na sagot ko.

"But she did it for her twin's sake!"

"And she still lied. No matter what at stakes, the point is nagsinungaling pa rin siya. And you know Zehel... he hates liar above all."

Natahimik si Georgessa sa kabilang linya. Pero maya maya narinig ko siyang bumubulong bulong sa sarili niya.

"Malay naman natin di ba? May exemption. Iba ang dating ni Zehel ngayon eh, iba ang aura niya na alam kong si Zila ang dahilan. I just know."

-_____-

She never really surrender on her theory that Zehel and Zila might have forever. Naniniwala siya na si Zila na talaga ang inaantay ni Zehel sa buhay niya. I anticipated the same, but still hindi naman ako ang magdedesisyon kundi si Zehel pa rin.

A lie is still a lie.

But I rooted for Zila, of course. She's my bet.

[Otor: Naku, si Fuji talaga! >___<]

Nagpaalam na rin ako agad kay Georgessa dahil kailangan ko nang pumunta sa Vendomme. I have to fetch both Zehel and his wife. We're going to airport. Today is our flight to Manila.

At last, Zehel come to his senses and he decided to go back at RedSphere Verona Charter. I'm missing my home.  

  Dahan-dahan kong isinara ang lumang maleta na siyang nilagyan ko ng mga damit ko. Napangiti ako nang maalala ko ang pagtatalo namin ni Zehel kanina nung makita niya ang bulok kong maleta. Inutusan niya ako na palitan ko ng bago ang maletang gamit ko, pero tumanggi ako.

This poor old luggage is the last remaining symbol of who I am. This is me. It reflects by its battlescared surface that it reach the vastness of the world and its wild.

This luggage has been with me since I became a photographer. Sa sobrang luma na nito, akala mo may nakatira nang nagingitlog na dinosaur sa loob nito eh.

No. I just can't change it even for Zehel. This little poor fellow here is my best travel companion.

Tinanong ni Zehel kanina kung bakit daw lumang luma na 'yung luggage ko. Sabi ko, Tatay ng Lolo ko ang may-ari nun na dating pasahero sa lumubog na Titanic noong 1920's, nakaligtas lang dahil ginawa niyang salbabida ang maleta ko.

Hindi sinakyan ni Zehel ang palusot ko at matapos niya akong simangutan, pinitik niya ako sa noo at nilayasan. Nice di ba?

Nang matapos ko ang paggagayak ng mga gamit ko, tumambay muna ako sa balkonahe ng Mansion at tumanaw sa malawak na karagatan.

Pinigilan kong mag-isip ng kung anu-anong bagay pero parang magnet na pumapasok sa isip ko lahat ng alalahanin na meron ako. Napabuntung-hininga na lang ako.