His Cryptic Smile

Sixteen

Sixteen

Fabian Montero POV

"Set na? Is she coming here?" Tanong ko sa isang organizer ng Kissing Booth na iyon.

"Yeah. She's coming." Halos hindi na ako mapalagay sa kabang nararamdaman ko. Alam kong magagalit siya sa gagawin ko but damn I care. All I need now is her lips.

Hindi ko mapigilang hindi mapangiti habang naalala ang mga katagang sinabi niya saakin. Mga salitang nagbigay ng kasiguraduhan na makukuha ko siya sa paraang gusto ko. Maaalala niya ako at alam kong sa oras na mangyare yun no one can seperate me from her, no one.

Halos hindi ako makatayo ng maayos ng marinig ko na ang boses niyang nagwawala at papasok sa kissing booth. I smile.

The moment he stood in front of me, wala na akong pinalagpas na sandali. I grab his neck at idinampi ang aking labi sa malalambot niyang labi. And the next thing I know is she slap me, hardly.

Biglang nawala ang aking mga ngiti habang tinititigan ko ang mga mata niyang galit na galit saakin. Mali ba ako? Mali ba akong pangunahan ka?

She walk away again.

Ilang beses ko pa bang makikita ang likod mong naglalakad papalayo saakin. I tried so damn hard para makuha ka at mapapayag kang magpaligaw saakin. May napanuod kasi akong in order to get a hard to get girl kailangan mong gamitan ng mga mabulaklak na salita, make her so important, make her feel that you are serious about her pero wala ni isa sa mga ito ang gusto mo.

Paano ba?

Naiwan akong nakatulala sa kung nasaan ka nakatayo. Mapakla akong napangiti ng magtama ang tingin namin ni Matt at agarang dumapo ang malakas niyang kamao sa aking pisngi.

"Tangina mo, Fab!" I dont know but I just smile at him. Smile even if I'm wrong. Ito na ata ang paraan ko para ipakitang humihingi ako ng tawad. Because nobody teach me on how to say sorry to anybody kaya siguro you were so afraid of me when we first met again.

You perceive things wrongly about me.

"Sir nandito na po pala kayo, ku-" dire-diretso ang pasok ko sa loob ng aking kwarto at pabagsak na ibinagsak ang aking katawan sa kama.

I silently looking at my Mom picture. I cant remember now how her smile is so genuine yet beautiful. Sa litrato ko nalang ulit siya nakikita.

Tamad akong tumayo sa aking pagkakahiga at binuksan ang balkonaheng nagkokonekta saakin sa rooftop ng bahay namin.

Patuloy kong dinamdam ang pag-agoy ng mga dahon sa paligid, gayun din ang sariwang hangin. Tiniis ko ang sakit na meron sa labi ko dahil sa pagkakasuntok saakin ni Matt.

Is she fine now? Kumalma na kaya siya? Is she still angry about what happen?

Nilabas ko ang aking phone at tinitigan lamang ang pangalan niya saaking contact, naduwag ang mga kamay kong tawagan at itext man lang siya.

But in the end, I didnt have enough courage to call her. Bahala na.

~*~

"Where is Fabian? Call him." Narinig kong utos ng aking Ama sa kasambahay. Napahinga na lang ako ng malalim at walang salitang bumaba ng rooftop.

Padabog akong lumabas ng aking kwarto at naupo sa hapagkainan. Pinili kong yumuko habang nakikita kong may binabasa si Dad sa harap ko.

"Where did you plan to go to U. S?" Here he is again.

"Wala akong plano." Walang emosyong sagot ko.

"Fabian, I already told you na hindi dapat sa isang pepetsuging school ka nagaaral. You are leading the Montero Empire, sa tingin mo ba maganda sa credential mo ang magtapos sa pinapasukan mo ngayon?!"