The Safest Place

Chapter 10: Human Tester

Triamp's POV

It's been month's since we all stayed here in the Tent City. And I must say that staying here is okay, but at the same time there's still a doubt about the facilities and staff's who accommodated us here. May mga moment na bigla nalang may tao silang ipapatawag sa hindi malamang dahilan, and hindi rin namin alam kung san sila dinadala. And the most suspicious part is bigla nalang nila ginawang restricted area ang Block Z. No choice, siksikan tuloy ang mga tao sa ibang blocks.

Habang tumatagal rin ay mas lalong dumadami ang mga taong infected. Hanggang sa ang inakala naming panandalian lamang ay umabot ng ilang buwan. Kaya dahil doon, mas lalong pinaigting ang security sa buong Tent City. Namumuno roon ang hambog na kapitan, ang grupo nila Captain Hans ay may itinalagang tagabantay sa'min.

Gusto kong matawa sa kanila. They're just making their lives very hard. Tsk.

Nakakalungkot man isipin pero hindi na talaga tao yung tingin namin sa kanila. We even gave them name which is Aphroviles. Sinabi iyon ni Gray, kung saan nang gabing palihim kaming nagtungo sa tower, narinig nyang tinatawag ng ibang Medical Staffs na Aphroviles ang mga taong infected, gayon din ang Ibig sabihin ng Aphrovila. Ngayon malinaw na sa'min ang lahat. Ang nakakapagtaka na lamang ngayon ay ano ang kinalaman ng Project A ni Dr. Jones sa mga taong infected, bakit sila narito sa Tent City at ano ang lihim nilang ginagawa sa Tower. Gayun din ang Ibig sabihin ng Alpha na kanilang tinutukoy.

Unti-unti na naming natatanggap yung mga nangyayari. It's hard to accept but we need to face the reality, everything happens right now isn't normal anymore. It is beyond normal. And I guess it's far to become one again.

Habang tumatagal ang araw, paunti-unti ay nakakawala ng pag-asa. Sino ba naman kasi ang matutuwa na sa bawat lingon mo sa buong lugar makikita sa buong palibot ng Tent City, naroon ang mga Aphrovila.

Pakiramdam ko nga ang makita sila araw-araw ay hindi na bago sa'kin. I feel immune to those motherfuckers, and slowly I feel angry to those people behind this thing.

Naalala ko naman ang pamilya ko. When I went home that day, they're no longer inside the house. Hindi ko alam kung nasaan sila, masama ang kutob ko dahil nagkalat sa bahay ang mga dugo nang araw na iyon. Magulo ang paligid. I tried to look after them but unfortunately I can't see any evidence where they go.

"You're spacing out again." Napalingon ako sa babaeng nasa gilid ko. Napatitig ako sa maamo niyang mukha, starting this epidemic she barely talks. Nagsasalita lamang kapag may itatanong o di kaya'y kapag kinakausap.

"Sorry may sinasabi kaba?" I asked.

Nasa tabi kami ng railings kung saan nakikita sa kabila nito ang ilang Aphroviles na nagtatangkang lumapit sa pader ng city, agad silang natutumba dahil sa pagbaril nang mga sniper na nakabantay sa buong paligid.

Yung iba naman naming kaibigan ay naglilibot sa buong Tent City. Para narin daw maiwala namin ang mga sundalo na nagbabantay.

"I said, hanggang kailan pa kaya yung nangyayaring ito." Mahinang sabi niya.

"I don't know either. Pero wag tayong panghinaan ng loob, alam kong magiging maayos din ang lahat." Sagot ko.

"You know what. I like you." She whispered, tiningnan ko siya.

My eye's widen, a lil bit shock, nakita nya yata ang reaksyon ko kaya agad siyang namula.

"You like me?"

"I mean, uhm I-like you because you never lose hope. N-naniniwala ka na matatapos lahat ng ito kahit hindi mo naman alam yung kasunod na mangyayari" She explained.