Παρόν
Οι νύχτες με βρίσκουν να στριφογυρίζω πάνω στο κρεβάτι με την ανάμνηση να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήμουν μια γυναίκα που σύλλεγε λίγες στιγμές έρωτα ώσπου τον συνάντησα κάνοντας με να κάνω όνειρα για τη ζωή. Τα υπέροχα σκούρα μπλε του μάτια με κέρδισαν από την πρώτη στιγμή που τα αντίκρισα, το βλέμμα του με έκανε να νιώσω το πόθο και με το άγγιγμα του με έκανε να νιώσω ξεχωριστή. Μέσα σε αυτό το όνειρο είχα χτίσει έναν κόσμο μαζί του. Ένα κόσμο με εμένα και εκείνον αλλά προτού προλάβει να ξεκινήσει τελείωσε και χάθηκε μόλις ήρθε το καταραμένο ξημέρωμα. Κάθε νύχτα το κορμί μου αποζητά το άγγιγμα του, το χάδι του και τα φιλιά του και πλέον οι νύχτες μου και οι μέρες μου είναι γκρίζες.
Μια εβδομάδα πέρασε από τη μέρα που φτάσαμε στη Ρώμη και ο ένας αποφεύγει τον άλλον σαν ο διάβολος το λιβάνι. Εκείνος συνήθως τα πρωινά κοιμάται επειδή τις νύχτες τις περνά στο καζίνο ή στα νυχτερινά κέντρα και τα απογεύματα που είναι ξύπνιος εγώ παραμένω μέσα στο δωμάτιο μου έτσι ώστε να αποφύγω οποιαδήποτε συνάντηση μαζί του.
Η αποψινή νύχτα ήταν πάρα πολύ δύσκολη με τη μικρή από τις δυο τα ξημερώματα μέχρι τις έξι το πρωί να μην κοιμάται και να είναι ανήσυχη. Είναι προφανές ότι υποφέρει από κολικούς και αφού τις πρώτες πρωινές ώρες κάπως ηρέμησε την έβαλα μέσα στο λίκνο και κατέβηκα κάτω στη κουζίνα για να πιω νερό.
Καταπίνοντας μονορούφι το νερό μου έκατσα πάνω στο σκαμπό και πήρα μέσα στα χέρια μου ένα μήλο. Καθώς καθαρίζω το μήλο με ένα μαχαίρι ακούω βαριά βήματα στο διάδρομο και γνωρίζοντας το ποιος είναι αυτή την ώρα παρακαλώ από μέσα μου να μην δει το χαμηλό φωτισμό που φωτίζει τη κουζίνα. Αφού καθάρισα το μήλο δαγκώνοντας το ακούω τα βήματα να πλησιάζουν προς τα εδώ. Αναστενάζω από μέσα μου επειδή σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να τον δω αλλά η κακοτυχία μου με κυνηγάει από τη μέρα που γεννήθηκα. Συνεχίζω να τρώω το μήλο μου κοιτάζοντας μπροστά μου και τώρα τα βήματα αντηχούν μέσα στη κουζίνα. Ακούω το ψυγείο να ανοίγει, δεν αργεί να κλείσει και μετέπειτα ο ήχος από το ντουλάπι της κουζίνας να ανοιγοκλείνει. Για κάμποσα δευτερόλεπτα επικρατεί η σιωπή μέσα στο χώρο με εκείνον να βρίσκεται ακριβώς πίσω μου και τελειώνοντας το μήλο μου σηκώνομαι πάνω από το σκαμπό και καθώς πάω να φύγω εκείνος βρίσκεται μπροστά μου εμποδίζοντας με να προχωρήσω. Παρόλο που ο φωτισμός είναι χαμηλός μπορώ να διακρίνω καθαρά τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Τα μπλε μάτια του αυτή τη στιγμή έχουν πάρει ένα τόσο σκούρο χρώμα που μοιάζουν με κάρβουνο τα οποία γυαλίζουν επικίνδυνα. Μπορώ να μυρίσω πάνω του το αλκοόλ και το φτηνό άρωμα και η μίξη αυτών των δυο μου προκαλούν μια αναγούλα. Είναι προφανές ότι ήταν με κάποια άλλη πριν λίγο και εννοείται ότι όλο αυτό με πονά επειδή ακόμα και τώρα τον αγαπάω σαν τρελή αλλά η λίγη αξιοπρέπεια που μου έχει απομείνει, ποτέ μου δεν θα του δείξω την ενόχληση μου.
