Παρελθόν
«Ξέχασα να σας δώσω αυτά». είπα και βγάζω ένα μάτσο με λεφτά μέσα από τη τσάντα μου. Εκείνος για μια στιγμή παίρνει τα μάτια του από το δρόμο για να με κοιτάξει έπειτα ξανά γυρίζει μπροστά.
«Τι είναι αυτά;» με ρωτάει καθώς κοιτάζει μπροστά το δρόμο.
«Τα ρέστα». είπα κοιτάζοντας το προφίλ του προσώπου του. Με τραχιά χαρακτηριστικά, κοφτό πηγούνι, με γένια λίγων ημερών, η σκουρόχρωμη επιδερμίδα του, με τα υπέροχα πλούσια σκούρα ματόκλαδα να πλαισιώνουν τα μάτια του είναι λίγα από αυτά τα χαρακτηριστικά τα οποία σε καθηλώνουν.
Μόλις σταματάμε μπροστά στο κόκκινο φανάρι αμέσως εκείνος κάνει το κεφάλι του στο πλάι και κοιτάζει τα λεφτά που κρατάω μέσα στα χέρια μου.
«Ρέστα;». απόρησε και σηκώνει το βλέμμα του κοιτάζοντας με έντονα.
Το διαπεραστικά του μάτια με κάνουν να χαμηλώσω το βλέμμα μου «Χάλασα μόνο δύο χιλιάδες ευρω»είπα τραυλίζοντας.
Ακούγεται ένα πνιχτό γελάκι να βγαίνει μέσα από το στόμα του «Πως τα κατάφερες να ξοδέψεις μόνο τα μισά λεφτά;» ρωτάει καλοδιάθετα.
«Το φόρεμα, τα παπούτσια και η τσάντα είναι περσινής σεζόν και τα πήρα στη μισή τιμή από τη αρχική. Τα μαλλιά και το μακιγιάζ τα έκανα μόνη μου» είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου.
Τον βλέπω να με κοιτάζει έκπληκτος και αφού άναψε πράσινο ξεκίνησε το αυτοκίνητο. Με τα μάτια του να έχουν εστιάσει στο δρόμο κάποια στιγμή τον ακούω να μου λέει «Πάντως είσαι οικονομική γυναίκα. Πράγμα πολύ σπάνιο!».
Τα χείλη μου σχηματίζουν ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στο σχόλιο του και μέσα από το νου μου περνά το γεγονός ότι όταν έκανα ανάληψη τα τέσσερα χιλιάρικα δεν τα πήρα και να βγάλω εισιτήριο με τη πρώτη πτήση για Αργεντινή. Ούτε εγώ ξέρω το λόγο που δεν το έκανα.
Αναστενάζω αγανακτισμένη το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο από εκείνον.
Γυρίζει και μου ρίχνει μια εξονυχιστική ματιά «Προς τι ο αναστεναγμός;». ρωτάει με επιτακτικό τόνο.
Αποστρέφω το βλέμμα μου από εκείνον και κουνώντας το κεφάλι μου είπα αδιάφορα «Τίποτα!».
«Μου είπε ο Τζάκομο ότι πρόσφατα έχασες τη μητέρα σου.». λέει και νεύω καταφατικά το κεφάλι μου κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο και με μια μελαγχολία σκέφτομαι το άδικο χαμό της μητέρας μου. «Πατέρα δεν έχεις;».
