Παρόν
Την επόμενη μέρα κατά τις τρεις το μεσημέρι κατέβηκα στη κουζίνα για να φάω. Γεμίζοντας το πιάτο μου με καρμπονάρα έκατσα γύρω από το τραπέζι της κουζίνας. Καθώς παίρνω μια πιρουνιά και προτού προλάβω να το βάλω μέσα στο στόμα μου μπαίνει μέσα ο Ματέο. Με τη άκρη του ματιού μου βλέπω ότι προχωράει προς το ψυγείο και αδιαφορώντας για εκείνον βάζω μέσα στο στόμα μου το πιρούνι με τη σπαγγέτι.
«Η Πατρίτσια;»τον ακούω κάποια στιγμή να με ρωτάει.
Χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω και το βλέμμα μου να έχει εστιάσει στο απέναντι τοίχο του απαντώ «Πετάχτηκε μέχρι το μάρκετ να πάρει κάποια πράγματα».
«Εντάξει»λέει κοφτά. «Φτιάξε μου ένα καφέ»συμπλήρωσε επιτακτικά κάνοντας με να καρφώσω με το πιρούνι στο πάτο του πιάτου με θόρυβο.
Καθώς στριφογυρίζω τα μακαρόνια γύρω από το πιρούνι του απαντώ «Χέρια δεν έχεις;»
«Έχω και τώρα φτιάξε μου ένα καφέ και φέρτο μέσα στο γραφείο».λέει με αυστηρότητα.
«Δεν βλέπεις ότι τρώω;»ανταποδίδω ειρωνικά.
«Θα φας αργότερα»είπε κοφτά και ακούω τα βήματα του να αντηχούν μέσα στη κουζίνα.
«Θα φάω πρώτα και έπειτα θα το σκεφτώ άμα σου φτιάξω το καφέ».είπα και βάζω μέσα στο στόμα άλλη μια πιρούνια από το φαγητό.
Με μια δρασκελιά βρίσκεται δίπλα μου παίρνει απότομα το πιάτο πάνω από το τραπέζι και στο τέλος αρπάζει το πιρούνι μέσα από τα χέρια μου. Σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω τις κινήσεις του, πετάει το πιάτο μέσα στο νεροχύτη με δύναμη ώσπου ακούγεται ο ήχος του σπασίματος.
Τον κοιτάζω απηυδισμένη και τοποθετώντας τα χέρια πάνω στο τραπέζι τα σταυρώνω περιμένοντας τη συνέχεια.
«Περιμένω το καφέ μου».διέταξε κάνοντας με να τον κοιτάξω κατάματα ατάραχη.
«Θα περιμένεις πολύ!»ανταποδίδω στο ίδιο ύφος.
«Μη παίζεις με τη υπομονή μου»λέει και παρατηρώ το σαγόνι του να σφίγγεται.
«Και εσύ!»συνεχίζω να τον προκαλώ.
Εκείνος στενεύει τα μάτια του αλλά δεν τον φοβάμαι συνεχίζοντας να τον κοιτάζω και σκέφτομαι το πόσο συγκλονιστικός είναι. Τα άγρια χαρακτηριστικά του προσώπου του, η ψηλή και η στιβαρή κορμοστασιά του και με πιάνει μια τρελή επιθυμία να τυλίξει τα μυώδη μπράτσα του γύρω μου αλλά αυτή τη στιγμή συμπεριφέρεται σαν μαλάκας. Εκείνος μόλις καταλαβαίνει ότι τον χαλβαδιάζω με ένα πονηρό χαμόγελο φτάνει δίπλα μου και βάζει τα χέρια δεξιά και αριστερά με αποτέλεσμα να με παγιδεύει. Μόλις χαμηλώνει το κεφάλι του η χθεσινή αποκρουστική μυρωδιά έχει αντικατασταθεί με τη φρεσκάδα του σαπουνιού και τα μάτια του με κοιτάζουν αυστηρά. Χωρίς να πεταρίσω τις βλεφαρίδες μου ανταποδίδω στο βλέμμα του και για κάμποσα δευτερόλεπτα κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε, σαν να προσπαθούμε να διαβάσουμε τις σκέψεις ο ένας του αλλουνού.
