Παρόν
Η πόρτα του συνοδηγού ανοιγει και μια τεράστια παλάμη τείνει προς το μέρος μου. Παίρνω το βλέμμα από το απλωμένο χέρι για να κοιτάξω προς την αρρενωπη μορφή που στέκεται λίγα εκατοστά μακριά μου. Μαύρα μαλλιά προς τα πίσω να γυαλίζουν από το ζελέ που είναι περασμένα πάνω τους, τα σκούρα μπλε μάτια του να είναι στολισμένα με μακριες μαύρες βλεφαρίδες,γενια λίγων ημερών και το σύνολο ολοκληρώνεται με ένα μαύρο σακάκι από βελούδο με γυαλιστερό πέτο και το μαύρο παντελόνι να κολακεύει απίστευτα το ανδρικό κορμό του.
Κοιτάζοντας τον καμιά φορά αναρωτιέμαι άμα είναι δυνατόν αυτός ο άντρας είναι πραγματικός ή απλά το μυαλό μου έχει πλασει αυτή τη συγκλονιστική αντρική μορφή. Θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις άγγελο, σαν τον εκπτωτο άγγελό που εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο.
Με έναν βουβό αναστεναγμό τον κοιτάζω και έπειτα του δίνω το χέρι μου. Μόλις το χέρι μου αγκαλιάζει το δικό του μικρες δονήσεις ηλεκτρισμού διαπερνάνε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου.
Με τους γοφους μας να ακουμπάνε μεταξύ τους και με τη τεράστια παλάμη του να είναι χαμηλά στη γυμνή μου πλάτη προχωράμε προς τη γκαλερί. Για μια στιγμή γυριζω το κεφάλι μου στα δεξιά έτσι ώστε να αντικρίσω τα τραχια χαρακτηριστικά του προσώπου του. Το έντονο άρωμα του εισχωρεί μέσα στα ρουθούνια μου και με ένα ανεπαισθητο χαμόγελο ξανά γυρίσω το κεφάλι μου στη ευθεία.
Αφού ανεβήκαμε τα λιγοστά σκαλιά και φτάνοντας μπροστά στη κεντρική είσοδο της γκαλερί ανοίγει τη πόρτα για να μπούμε μέσα στο εσωτερικό του. Καθώς κρατάει τη πόρτα για να περάσω του ρίχνω ένα βλέμμα και ψιθυρίζοντας ευχαριστώ διασχίζω το κατώφλι. Μπαίνοντας στο εσωτερικό του κοιτάζω τριγύρω το κόσμο που υπάρχει μέσα και μόλις το χέρι του για άλλη μια φορά ακουμπά χαμηλά λίγο πιο πάνω από τους γλουτούς νιώθω το κορμί μου να μυρμυγκιαζει.
"Πάμε να βρούμε τον τρελό καλλιτεχνη"τον ακούω να λέει μέσα στο αυτί μου. Γυρίζω αργά το κεφάλι μου στο πλάι και αμέσως το πρόσωπο μου βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το δικό του. Χαμηλώνω για να κοιτάξω τα σαρκώδη χείλη τα οποία μου δίνονται απροκάλυπτα. Οι άκρες των χειλιών του τραβιουνται με ευχαρίστηση και το πιο πιθανόν να το διασκεδάζει από τη επιρροή που ασκεί πάνω μου κάθε φορά που με ακουμπά ή ακόμα που ακούω αυτή τη βαριά φωνή του να μου ψιθυρίζει μέσα στο αυτί κάνει το στομάχι μου να δένεται σε χίλιους κόμπους.
