Αν με αγαπάς,
θα κλέψω χρώμα της φωτιάς
μόνο αν μ' αγαπάς
δε θα ΄χει σύνορα για μας
μόνο αν μ'αγαπάς.
Τ. Καρνάτσος.
Σ' ευχαριστω που μου έμαθες να αγαπώ. Σ' ευχαριστώ για το θείο δώρο που μου χάρισες και συγχώρα με που φεύγω ομως πρέπει. Θα σ΄αγαπώ για πάντα,μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό.
Για πάντα δικός σου.
Δεν ξέρω πόσες φορές το έχω διαβάσει. Έξι μήνες περάσαν από τη μέρα που έφυγε. Θύμωσα,ούρλιαξα, πόνεσα. Όμως ήξερα ότι ύστερα από το θάνατο του Τζιάκομο δεν θα ήταν ποτέ ο ίδιος. Τον έβλεπα κάθε βράδυ να πίνει ουίσκι μέχρι αργά και να είναι χαμένος μέσα στις σκέψεις του. Κατηγορούσε τον εαυτό για όλα αυτά που συνέβησαν. Θεωρούσε ότι εκεινος ευθύνεται. Ένιωθε ένοχες. Προσπάθησα να τον κάνω να καταλάβει ότι δεν φταίει. Ότι ετσι έπρεπε να γίνει αλλά δεν με άκουσε και έφυγε σαν δειλός μέσα στη νύχτα.
Τσαλάκωσα το χαρτί και το άφησα πάνω στη ξύλινη επιφάνεια ώσπου ένιωσα τα μάτια μου να γεμίζουν από υγρασία. Δεν έχω σταματήσει να κλαίω. Είναι άδικο που έφυγε. Γιατί έφυγε; Αφού ξέρω ότι με αγαπάει. Για ποιο λόγο πρέπει να ζούμε χωριστά;
"Πότε θα σταματήσεις να κλαις;"ακούστηκε μια αντρική φωνή.Δάγκωσα τα χείλη μου και σκουπίζοντας τα μάτια μου γύρισα προς το μέρος όπου ακούστηκε η φωνή. Χαμογέλασα αμυδρά μόλις το βλέμμα μου αντίκρισε τον Φάμπιο. Με αργά βήματα προχώρησε προς το μέρος μου και μόλις έφτασε δίπλα μου τράβηξε το σκαμπό που βρισκόταν γύρω από τη ξύλινη νησίδα. Αφού έκατσε δίπλα μου έμπλεξε τα δάχτυλα του μεταξύ τους και ύστερα τα τοποθέτησε πάνω στη επιφάνεια "Με τα κλάματα δεν κερδίζεις τίποτα".
"Και τι θες να κάνω; Να χαίρομαι που με άφησε;"τον ρώτησα και σκούπισα με τη παλάμη τα μάτια μου.
Χάιδεψε τρυφερά τον ώμο μου "Δεν είπα αυτό. Άλλα δεν χρειάζεται να κλαις! Σου είπα ότι θέλει το χρόνο του,κόρη μου".είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο.
Κατένευσα και για μια στιγμή κοίταξα μέσα στο μαύρο χρώμα των ματιών του. Όσο περνάει ο καιρός δενόμαστε και περισσότερο. Φυσικά δεν μου βγαίνει να τον αποκαλέσω μπαμπά και κάθε φορά που τον λέω με το μικρο του όνομα παρατηρώ την δυσαρέσκεια του αλλά θέλω το χρόνο μου ακόμα. Μέχρι χθες νόμιζα ότι ήμουν ορφανή. Σήκωσε το χέρι του και χάιδεψε τα μαλλιά μου "Πόσο μοιάζεις στη μαμά σου!"δήλωσε με θαυμασμό.
