Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Παρόν
Ο Τζιοβάνι δεν αργεί να μπει μέσα στο γραφείο κρατώντας στο χέρι του το USB με το βίντεο εκείνης της βραδιάς. Καθώς πλησίαζε προς το σημείο που κάθομαι "Πίστευα ότι το βίντεο θα ήταν έτοιμο αύριο ". είπα με μεγάλη έκπληξη μόλις μου είπε ότι είναι έτοιμο νωρίτερα από ότι περίμενα.
"Τελικά το αρχείο φορτώθηκε πιο γρήγορα από ότι νόμιζα".λέει και αφού έφτασε δίπλα μου τείνει το χέρι του προς το μέρος μου.
Παίρνω το USB μέσα στο χέρι μου και έπειτα το κουμπώνω στη θύρα του υπολογιστή. Ένας φάκελος δεν αργεί να εμφανιστεί μπροστά στη οθόνη του υπολογιστή και προτού πατήσω πάνω στο εικονίδιο γυρίζω και λέω στον Τζιοβάνι "Άφησε με μόνο".
"Ναι, κύριε Ντι Μαρκο". είπε αμέσως και απομακρύνεται από δίπλα μου. Το βλέμμα μου τον ακολουθεί να διασχίζει το διάδρομο και αφού άνοιξε την πόρτα του γραφείου ύστερα εξαφανίστηκε μέσα από το χώρο.
Παίρνω το βλέμμα μου πάνω από τη κλειστή πόρτα και το ξανάστρεφω πάνω στην οθόνη του υπολογιστή. Με το δεξί χέρι μου κρατώ το ποντίκι και καθώς ο κέρσορας βρίσκεται πάνω στο εικονίδιο σκέφτομαι τι θα βρω μέσα στο βίντεο.
Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα από την αρχή. Ίσως επειδή ένα πέπλο οργής κάλυψε το μυαλό μου και τη καρδιά μου που δεν με άφηνε να το ψάξω εξ αρχής. Κάθε φορά που μένω μόνος το μυαλό μου παίζει επανάληψη την ίδια σκηνή. Εκείνη τη ήμερα που την έδιωξα μόλις είδα τη κίνηση της να καλύπτει τη κοιλιά με είχε βάλει σε βάσιμες υποψιες ότι μπορεί να είναι έγκυος. Ένα μήνα την έψαχνα χωρίς αποτέλεσμα. Όμως ένα βράδυ θυμήθηκα ότι πάντα μου έλεγε ότι ήθελε να ζήσει στην Σαρδηνία. Μου είχε πει ότι ήταν το αγαπημένο μέρος της μητέρας της. Τότε αποφάσισα να ψάξω εκεί όπου και την εντόπισα. Τους πρώτους μήνες ήταν εμφανές το αδυνάτισμα και η ταλαιπωρία αποτυπωμένη στο πρόσωπο της. Έπειτα από τέσσερις μήνες οι καμπύλες των γοφών της στρογγύλεψαν,το ήδη πλούσιο στήθος της έγινε ακόμα πιο ζουμερό και με τη κοιλιά της να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα περισσότερο. Εννέα μήνες την παρακολουθούσα χωρίς να το γνωρίζει. Ακόμα και στον τοκετό ήμουν στο χώρο της αναμονής και πάλι δεν το γνώριζε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα που ήρθε στο κόσμο η κόρη μου. Καθόμουν στη κυριολεξία σε αναμμένα κάρβουνα, πηγαινοερχόμουν πάνω κάτω τον διάδρομο και σε κάθε κραυγή της πονούσα και εγώ. Όταν άκουσα το πρώτο κλάμα της κόρης μου η ζωή μου άλλαξε και η καρδιά μου ξανά γέμισε από αγάπη και ελπίδα. Όμως κάποια στιγμή μέσα από το νου μου πέρασε ότι μπορεί αυτό το παιδί να μην είναι δικό μου και ήθελα να μάθω. Είχα κάθε δικαίωμα να εξακριβώσω άμα είμαι ο πατέρας της και το έκανα. Δεν με άφηναν σε ησυχία οι αρνητικές σκέψεις μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα ώσπου όταν πήρα το φάκελο και είδα να αναγράφεται το ποσοστό πατρότητας.
