Παρόν
Μοντι η πιο όμορφη και κρυφή συνοικία της Ρώμης. Η συνοικία που κρύβεται πίσω από τα γνωστά αξιοθέατα. Τα παλιά σπίτια στο χρώμα της ώχρας τα οποία είναι κτισμένα στα λιθόχτιστα δρομάκια με τους κισσούς και τη αμπελοψη να τυλίγονται πάνω σε τοίχους και σε πέργκολες. Είναι η γειτονιά που είναι γεμάτη από μικρά καφέ, μπιστρό, εστιατόρια και γκαλερί.
Μπορεί να είναι τέλη Σεπτεμβρίου όμως έχει ακόμα πολύ καλό καιρό με αποτέλεσμα η συνοικία να είναι γεμάτη από τουρίστες, φοιτητές και ντόπιους. Προχωράμε δίπλα- δίπλα με τον Ματεο με εκείνον να με καθοδηγεί προς τον προορισμό μας.
Από την ώρα που φύγαμε από το σπίτι είναι σιωπηλός και σκεπτικός. Θα ήθελα πολύ να μάθω τι σκέφτεται αυτή τη στιγμή. Κουνάω το κεφάλι μου απεγνωσμένη μόλις από το νου μου περνά το πρωινό του βασανιστήριο. Κάθε φορά που με αγγίζει με τα ακροδάχτυλα του να κυλάνε πάνω στο σώμα μου που με κάνουν να πονάω. Θέλω να με λυτρώσει και να με συγχωρέσει έτσι ώστε να φύγει αυτός ο πόνος. Τον ξεγέλασα, του ειπα ψέματα για το παρελθόν μου, νομίζει ότι ήμουν ιερόδουλη από επιλογή αλλά δεν ξέρει τον πραγματικό λόγο που αναγκάστηκα να ακολουθήσω αυτό το δρόμο και το πιο χειρότερο είναι ότι δεν με αφήνει να του εξηγήσω. Ίσως άμα ήταν μόνο αυτά θα μπορούσε να με συγχωρέσει άλλα ξέρω ότι δεν θα με συγχωρέσει ποτέ του ότι πήγα με τον αδερφό του. Κάτι το οποίο δεν ισχύει. Δεν είμαι τόσο ανήθικη για να το κάνω. Εκτός αυτού τον αγαπάω πάρα πολύ για να του συμπεριφερθώ με αυτό το τρόπο άλλωστε πως γίνεται να πληγώσεις κάποιον που λατρεύεις με το όλο σου το είναι.
Αναστενάζω άηχα και καθώς βάζω το τσουλούφι πίσω από το αυτί μου το οποίο τόση ώρα έπεφτε μπροστά στα μάτια μου και με ενοχλούσε γυρίζω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω και αμέσως ξανά γυρίσω το κεφάλι μου μπροστά. Μου αρέσει όταν ντύνεται πρόχειρα. Με ένα μαύρο μπλουζάκι, ένα μαύρο τζιν και με τα μαύρα μαλλιά του να είναι ατημέλητα κάνει την καρδιά μου να σφυροκοπά και να μου κόβεται η αναπνοή.
Άλλος ένας αναστεναγμός βγαίνει μέσα από το στόμα μου αυτή τη φορά πιο δυνατός «Γιατί αναστενάζεις;»τον ακουω να με ρωτάει.
«Φοβάμαι αυτό που θέλεις να μου δείξεις!».λέω αποφεύγοντας να πω το πραγματικό λόγο που αναστενάζω.
«Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι! Θα σου αρέσει». είπε σε ήρεμο τόνο.
Ξανά γυρίζω το κεφάλι μου στο πλάι και τον κοιτάζω καχύποπτα. «Για να δούμε!». Ψέλλισα.
