Παρελθόν
Εδώ και μια εβδομάδα παρακολουθώ τον Τζιάκομο Ντι Μάρκο. Καθημερινά πριν πάει στη εταιρεία σταματάει σε ένα καφέ για να πάρει το εσπρέσο του. Μπορεί να μου φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι παίρνει το καφέ του μόνος του ενώ θα μπορούσε να του το φέρει κάποιος υπάλληλος της εταιρείας του αλλά είναι καλύτερα έτσι επειδή θα μπορέσω πιο εύκολα να τον προσεγγίσω. Φορώντας καθημερινά και κάπως φτωχικά ρούχα, με τα μαύρα μου μαλλιά να είναι λυτά και να φτάνουν σχεδόν μέχρι τη πλάτη μου, χωρίς ίχνος μακιγιάζ και το μόνο που έχω κάνει είναι να τονίσω τα χείλη μου με ένα άχρωμο γυαλιστικό έτσι ώστε να φαίνονται πιο χυμώδης τα χείλη μου. Άλλωστε είναι γνωστό το ότι το πρώτο πράγμα που παρατηρούν οι άντρες από το πρόσωπο μια γυναίκας είναι τα χείλη της και οι λόγοι είναι προφανείς.
Βρίσκομαι έξω από το μικρό καφέ και αφού κοίταξα μέσα από τη τζαμαρία τον είδα να κρατάει στο χέρι το πλαστικό με το εσπρέσο και να προχωράει προς τη έξοδο. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα πάω να μπω μέσα καθώς εκείνος πάει να βγει με αποτέλεσμα να συγκρουστούμε.
«Αχ ,με συγχωρείται»λέω απελπισμένα μόλις έπεσα πάνω του.
«Πρόσεχε, δεσποινίς μου!»μου απαντάει και εκείνος εκνευρισμένος.
«Αχ, αυτή η αφηρημάδα μου!»λέω αγανακτισμένη«Σας λέρωσα»πρόσθεσα κοιτάζοντας το γαλάζιο του πουκάμισο που γέμισε από το καφέ.
Εκείνος χαμηλώνει το κεφάλι του προς το πουκάμισο του και κάτι λέει μέσα από τα δόντια του- σίγουρα με βρίζει- αλλά συνεχίζω να κάνω τη κακόμοιρα.
«Με συγχωρείται πολύ κύριε αλλά ....»ψιθυρίζω και σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά προσπαθώντας δήθεν να καταπιώ τα δάκρυα μου αλλά ο ρόλος επιβάλλει δάκρυα. Δεν χρειάστηκε και να περάσει πολλή ώρα για να ξεχυθούν τα πρώτα δάκρυα πάνω στο μάγουλο μου κάνοντας το ανυποψίαστο άντρα να εστιάσει όλη τη προσοχή του πάνω στο πρόσωπο μου.
«Δεν χρειάζεται να κάνετε έτσι δεσποινίς μου».λέει ο όμορφος νεαρός καθώς το βλέμμα του με περιεργάζεται ώσπου σταματάει πάνω στα χείλη μου.
Κουνάω το κεφάλι μου απελπισμένη και ρουφώντας τη μύτη μου σκουπίζω με τα χέρια τα δάκρυα μου «Τις τελευταίες μέρες τα έχω εντελώς χαμένα. Περπατώ εντελώς αφηρημένη μέσα στους δρόμους της Ρώμης και δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτω σε κάποιον».λέω σιγανά. «Να φανταστείτε προχθές πέρασα το δρόμο χωρίς να κοιτάξω και παραλίγο να με πατήσει το αυτοκίνητο».πρόσθεσα και καινούργια δάκρυα ξεκίνησαν να τρέχουν πάνω στο μάγουλο μου.
