Παρελθόν
Μπαίνω μέσα στο πολυτελές διαμέρισμα του κρατώντας μέσα στα χέρια μου το φόρεμα, τα παπούτσια και τη τσάντα εκείνα που είχα αγοράσει για τη γκαλερί. Καθώς στέκομαι στη μέση του χολ βλέπω τον Ματέο να κατεβαίνει τη σκάλα. Μόλις τον αντικρίζω τα χείλη μου σχηματίζουν ένα χαμόγελο και εκείνος αμέσως ανταποδίδει. Αφού κατέβηκε και το τελευταίο σκαλί με τα χέρια μέσα στις τσέπες της μαύρης φόρμας του κατευθύνεται προς εμένα. Μου κόβεται η ανάσα για το πόσο συγκλονιστικός είναι και μόλις φτάνει δίπλα μου ξεροκαταπίνω το κόμπο που έχει σταθεί στο λαιμό μου.
«Καλημέρα!»αναφώνησε ευγενικά.
«Καλημέρα στις τέσσερις το απόγευμα;»ρωτώ ανασηκώνοντας το φρύδι μου.
Εκείνος γελάει «Έχεις ένα δίκιο αλλά είναι τέτοια η δουλειά μου που έχω κάνει τη μέρα νύχτα και τη νύχτα μέρα»απολογείται με ένα στραβό χαμόγελο. Έτσι όπως με κοιτάει κάποια στιγμή το βλέμμα του περνάει και σταματά πάνω στα χέρια μου. «Τι είναι αυτά που κρατάς;»απόρησε.
«Σας έφερα τα ρούχα που φορούσα στα εγκαίνια της γκαλερί».
Σμίγει σαστισμένος τα φρύδια του «Τα έφερες; Για ποιο λόγο;»αναρωτιέται.
«Δεν είναι δικά μου. Δεν μπορούσα να τα κρατήσω»είπα με ειλικρίνεια.
«Κράτησε τα,carino.».
«Δεν μπορώ ,κύριε Ντι Μάρκο».
Κάνει ένα βήμα μπροστά με αποτέλεσμα τα κορμιά μας και τα πρόσωπα μας είναι σε απόσταση αναπνοής. Μπορώ να μυρίσω τη φρεσκάδα του σαπουνιού, της οδοντόπαστας και το έντονο αντρικό άρωμα που φοράει. Με κοιτάζει έντονα κάνοντας τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. Είναι τόσο αστείο μια γυναίκα σαν εμένα, με το δικό μου παρελθόν να νιώθει ντροπή και αμηχανία όταν με κοιτάζει. Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο σχηματίζουν τα χείλη μου και με μια τόλμη τον κοιτάζω κατάματα. Το έντονο βλέμμα του με συνδυασμό το μπλε χρώμα σαν το βυθό του ωκεανού μου προκαλούν πρωτόγνωρα συναισθήματα. Συναισθήματα που δεν έχω ξανά νιώσει ποτέ στο παρελθόν. Δεν ξέρω πως μπορώ να το εξηγήσω αλλά από τη πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα μέσα στο γραφείο του Τζιάκομο ένιωσα ότι το πεπρωμένο ήθελε εμείς οι δυο να συναντηθούμε. Κατά ένα περίεργο λόγο ένιωσα ότι αυτός ο άντρας είναι ο σωτήρας μου και ίσως για αυτό δεν πήρα τα χρήματα για να εξαφανιστώ από προσώπου γης. Θα μπορούσα να το κάνω, θα μπορούσα να βγάλω ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Αργεντινή, για Βραζιλία ή για Κούβα και ένα πλαστό διαβατήριο με καινούργιο όνομα και κανένας δεν θα μπορούσε να με βρει αλλά μια ανεξήγητη δύναμη με σταμάτησε να το κάνω.
