𝖧𝗈𝗐 𝗍𝗈 𝖲𝖺𝗒 𝖦𝗈𝗈𝖽𝖻𝗒𝖾 || 슈가

11

Yoongi's P.O.V.

Ο Namjoon με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι θα έρθει να με πάρει να πάμε κάπου. Δεν ξέρω πού, όμως σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και έβγαλα τις πιτζάμες μου, φορώντας ένα ξεθωριασμένο τζιν και ένα κατάμαυρο μπλουζάκι.

Μαύρο όπως είναι η ψυχή μου.

Ο Namjoon μπήκε μέσα στο δωμάτιο μου. "Πώς είσαι;" με ρώτησε. "Σκατά" του απάντησα. Δεν είπε τίποτα, με βοήθησε απλώς να βάλω το μπουφάν μου και με οδήγησε έξω από το σπίτι. Φτάσαμε μπροστά στον κεντρικό δρόμο. Πήγα να περάσω απέναντι όμως το χέρι του με σταμάτησε. "Πρόσεχε" μου φώναξε.

"Πού πάμε;" τον ρώτησα ενώ έσερνα τα πόδια μου καθώς περπατούσαμε. "Θα δεις". Σταματήσαμε μετά από λίγη ώρα μπροστά σε μία μεγάλη πολυκατοικία. Άνοιξε την πόρτα και μου έπιασε το χέρι. Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Άργησα να καταλάβω πως με κρατούσε από το χέρι λες και ήμασταν ζευγάρι.

Ευτυχώς δεν μας είδε κανείς.

Χτύπησε το κουδούνι δίπλα από μία ξύλινη πόρτα. Πριν την ανοίξει και μπούμε μέσα, πρόλαβα να διαβάσω το όνομα "Jung Hoseok" γραμμένο στην πόρτα με χρυσά γράμματα. Τι ήταν αυτός ο Hoseok και γιατί με έφερε εδώ ο Namjoon;

Και γιατί δεν μου έλεγε;

Μπήκαμε μέσα και καθίσαμε σε έναν μαύρο δερμάτινο καναπέ. Μπροστά μας βρισκόταν μία πόρτα η οποία έκλεινε συρταρωτά. Από μέσα ακούγονταν σιγανές ομιλίες. Κοίταξα τον Namjoon. "Τι στο διάολο είναι εδώ;" τον ρώτησα και έτριψα τα μάτια μου.

Έκανε πως δεν με άκουσε και δεν απάντησε. Έτσι και εγώ σταμάτησα να ασχολούμαι και άρπαξα ένα περιοδικό αυτοκινήτων που υπήρχε ακουμπισμένο στο τραπέζι. Με τράβηξε προς το μέρος του και εγώ τον αγριοκοίταξα. "Θέλω να βλέπω και εγώ" είπε με ένα ελαφρύ χαμόγελο.

Του έδωσα το περιοδικό. Το έκλεισε και το άφησε και πάλι επάνω στο τραπέζι. Είχα αρχίσει να νευριάζω. Η πόρτα άνοιξε ξαφνικά και μπροστά μας εμφανίστηκε ένας νεαρός άντρας, μελαχρινός με γυαλιά και ένα τεράστιο χαμόγελο, σαν χαζός ήταν.

Ήταν αρκετά όμορφος μπορώ να πω.

"Εσύ πρέπει να είσαι ο Yoongi" μου είπε ενώ το χαμόγελο του ήταν ακόμα επάνω στα χείλη του. Χαμογέλασα και εγώ, κοιτώντας τον στα μάτια.

"Πέρασε μέσα" μου είπε. Τον ακολούθησα μέσα στο γραφείο του και με έβαλε να κάτσω σε ένα καναπέ.

"Πες μου μερικά πράγματα για εσένα, Yoongi. Θέλω να σε γνωρίσω" μου είπε και κάθισε σε μια καρέκλα απέναντι μου. Ντρεπόμουν να τον κοιτάω και έτσι κοιτούσα το πάτωμα.

"Δεν ξέρω τι να πω" ψιθύρισα. "Τι πράγματα σου αρέσει να κάνεις;" συνέχισε. "Πλέον τίποτα" απάντησα ψυχρά.

"Πώς;" με ρώτησε. Σχεδόν φώναξε. Τον κοίταξα στα μάτια. "Από τότε που έφυγε εκείνος δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον πλέον. Πουθενά. Απλά ζω και ζω επειδή δεν μπορώ να πεθάνω" είπα.

Προσπάθησα να δείξω πως δεν με πονούσε η ψυχή μου εκείνη την ώρα. Προσπάθησα να του δείξω πως είμαι δυνατός και έτσι να πείσω και τον εαυτό μου στην συνέχεια πως στα αλήθεια είμαι και δεν προσποιούμαι.

"Μπήκαμε στο ψητό. Αυτός είναι ο λόγος που ήρθες εδώ σήμερα. Μίλα μου για εκείνον, μίλα μου για τον φίλο σου". "Δεν ξέρω αν θέλω να μιλήσω για εκείνον. Δεν αισθάνομαι και πολύ άνετα" είπα και καθάρισα τον λαιμό μου.

"Πρέπει να μου πεις. Για το καλό σου" μου είπε. Πήρα μια βαθιά ανάσα και τον κοίταξα βαθιά στα σκούρα καστανά μάτια του. Στο πρόσωπο του εμφανίστηκαν λακκάκια.

Χαμογελούσε.

Χαμογελούσε κοιτώντας με.

Δεν του έδωσα σημασία.

"Το όνομα του ήταν Jimin. Ήταν ίδια ηλικία με εμένα. Πηγαίναμε μαζί σχολείο. Τον είχα ερωτευτεί από την πρώτη ματιά που ανταλλάξαμε όταν γνωριστήκαμε. Τον γνώρισα περισσότερο με τον καιρό και του ζήτησα να γίνει το αγόρι μου. Μετά από λίγο έγινε το ατύχημα και τον έχασα μέσα από τα χέρια μου. Όμως ακόμα αισθάνομαι σαν να τον έχω δίπλα μου. Αλλά μου λείπει, και μου λείπει πολύ ρε γαμώτο".

"Συνέχισε" με διέταξε.

"Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον πλησίασα και του μίλησα. Ήταν τόσο γλυκός. Ήταν ο άνθρωπος που ονειρευόμουν να έχω κοντά μου. Τον ήθελα, τον χρειαζόμουν. Και απλά ήρθε ένας μαλάκας ένα μεσημέρι που γυρνούσαμε από το σχολείο και τον κομμάτιασε μπροστά μου".

Τουλάχιστον ας μην συνέβαινε μπροστά μου. Ας ερχόταν κάποιος το απόγευμα να μου πει πως είναι νεκρός. Όχι να τον βλέπω να ουρλιάζει μπροστά μου από τον πόνο και εγώ να μην μπορώ να τον βοηθήσω. Σε κανέναν δεν αξίζει να πεθάνει έτσι. Σε κανέναν δεν αξίζει να βλέπει τον άνθρωπο που αγαπάει να πεθαίνει έτσι. 

Η καρδιά μου πονούσε. Χτυπούσε πολύ γρήγορα και φοβήθηκα. Συνήθως χτυπούσε με τέτοιο ρυθμό από ενθουσιασμό όταν βρισκόμουν κοντά στον Jimin, όσο ήταν ζωντανός.

Το είπα και στον γιατρό πως η καρδιά μου χτυπούσε τόσο γρήγορα. Μου είπε πως ίσως έχω άγχος, αλλά θα συνηθίσω. Είπε πως πρέπει να γίνουμε φίλοι. 

"Ελπίζω να κερδίσω σύντομα την εμπιστοσύνη σου, Yoongi" μου είπε. Χαμογέλασα άβολα και σηκώθηκα.

"Λέω να πηγαίνω" είπα και πήγα προς την πόρτα. Ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μου. "Αν τα είπες όλα, πήγαινε" ψιθύρισε.

Άνοιξα την πόρτα και ο Namjoon σηκώθηκε όρθιος μόλις με είδε. Γυρίσαμε στο σπίτι μου.