𝖧𝗈𝗐 𝗍𝗈 𝖲𝖺𝗒 𝖦𝗈𝗈𝖽𝖻𝗒𝖾 || 슈가

47

Seokjin's P.O.V

"Ο Namjoon; Πού είναι;" ρώτησα μόλις άνοιξα τα μάτια μου. "Ποιος;".

"Ο Namjoon. Ο Kim Namjoon" απάντησα ξανά. Η γυναίκα με κοίταξε
παράξενα και δεν μου είπε τίποτα.

Έφυγε από κοντά μου και έμεινα μόνος ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Προσπάθησα να σηκωθώ, όμως δύο ιμάντες κρατούσαν τα χέρια μου κολλημένα στο κρεβάτι και έτσι δεν μπορούσα να σηκωθώ.

Η γυναίκα ήρθε πάλι κοντά μου στο κρεβάτι και με κοίταξε στα μάτια. Έκλαιγε.

"Jin. Έλα αγόρι μου. Σήκω. Πάμε να φύγουμε από εδώ. Ελα, μωρό μου" μου ψιθύρισε.

Δεν κατάλαβα τι συνέβαινε. Με έλυσε και σηκώθηκα. Ήμουν ζαλισμένος όμως δεν πείραζε. Έχω υπάρξει και χειρότερα.

Αυτή η γυναίκα λίγο περίεργη μου φαινόταν. Όμως δεν μπορούσα να εξηγήσω για ποιο λόγο μου φαινόταν έτσι.

Βγήκαμε σε έναν μεγάλο διάδρομο που ήταν άδειος από κόσμο. Ήταν μεγάλο σπίτι εκεί πέρα που ήμουν.

Εκείνη άνοιξε μια πόρτα και βγήκαμε έξω. Ο ήλιος με τύφλωσε και κάλυψα τα μάτια μου με τα χέρια μου. Είχα αρκετό καιρό να βγω έξω στον ήλιο.

"Πρόσεχε, Jin. Πρόσεχε" μου είπε. Μπήκαμε σε ένα αμάξι και φόρεσα ζώνη. Το αμάξι ξεκίνησε και βγήκαμε έξω από την πόλη.

Κοιτούσα έξω από το παράθυρο τον καιρό. Είχε πολύ ήλιο και φυσούσε λιγάκι, ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα. Πόσος καιρός να έχει περάσει που ήμουν εκεί μέσα;

Από την μέρα που έπεσα σε εκείνη την γέφυρα και παραλίγο μέσα στο ποτάμι, δεν έχω ξαναβγεί έξω. Έχασα τα γενέθλια μου κλεισμένος εκεί μέσα.

Έγινα 18 και το πέρασα λες και ήταν μια απλή καταθλιπτική μέρα.

"Θυμάσαι κάτι; Πες μου ό,τι θυμάσαι" μου είπε στα ξαφνικά κάποια στιγμή. Την κοίταξα μπερδεμένος.

Θυμάμαι. Θυμάμαι που τους είδα μαζί, αγκαλιασμένους. Ζήλευα, ζήλευα και  πολύ μάλιστα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα όμως εκείνη την ώρα.

Έκλαιγα. Έκλαιγα πολύ. Το μόνο που θυμάμαι μετά από αυτό είναι ο Namjoon να στέκεται όρθιος από επάνω μου και να με τραβάει να σηκωθώ.

Και μετά με έδεσε στην καρέκλα σφιχτά. Τίποτα άλλο δεν θυμάμαι.

Της τα είπα όλα. Με κοίταξε και το χέρι της έπιασε το δικό μου απαλά. "Μην φοβάσαι. Όλα πέρασαν τώρα".

"Θέλω να μάθω πού είναι τώρα. Θέλω να τους ζητήσω συγγνώμη" είπα. Δεν ξέρω αν το εννοούσα ή όχι.

Πιστεύω πως εκείνη την ώρα που το είπα το εννοούσα.

"Έφυγαν στην Ιαπωνία. Ο Namjoon πήγε να σπουδάσει εκεί" μου απάντησε. Κοίταξα τον τοίχο λυπημένος.

Είμαι χαρούμενος για εκείνον όμως. Δεν με εμποδίζει αυτό που μου έκανε να μην είμαι χαρούμενος για εκείνον. Μπράβο του.

Ειλικρινά μπράβο του.

Εγώ δεν κρατώ σε κανέναν κακία. Ίσως το παραέκανα την τελευταία φορά που ήρθαμε αντιμέτωποι αλλά στα αλήθεια δεν θέλω να του κρατώ κακία.

Είμαι περήφανος για εκείνον. Του αξίζει να είμαι.

Ας ελπίσουμε πως δεν θα μου φερθεί άσχημα για μια ακόμα φορά. Ελπίζω να με συγχωρέσει και ο Namjoon και ο Yoongi.

Πρέπει να καταλάβουν πως ήμουν λυπημένος και πήρα πολύ κατάκαρδα τον χωρισμό με τον Namjoon και την καινούργια του σχέση με τον Yoongi.

Δεν φταίω εγώ που μου ήρθε τόσο απότομα.

Τέλος πάντων. Εκεί που καθόμουν μόνος μέσα στο δωμάτιο, ακούστηκε ένας ήχος στην πόρτα.

Ένας τύπος γύρω στα 28 με 30 μπήκε μέσα κοιτώντας με στα μάτια και  χαμογελώντας. "Γειά σου, Jin" μου είπε.

Δεν θυμόμουν να τον ήξερα από κάπου. Αυτός όμως φαινόταν να με ξέρει.

"Με λένε Jackson Wang. Είμαι εδώ για να μου πεις ό,τι θέλεις να μου πεις και ντρέπεσαι να το πεις σε κάποιον άλλον" μου είπε.

Ψυχολόγος είναι;

Προφανώς ρε βλάκα, είπα στον εαυτό μου.

"Ωραία" απάντησα. Χαμογέλασε πλατιά. "Η μητέρα σου με κάλεσε. Τώρα είμαστε μόνοι μας. Δεν χρειάζεται να με ντρέπεσαι, πρέπει να γίνουμε φίλοι. Θα είναι καλύτερα έτσι, τι λες;" με ρώτησε.

Φίλοι; Εγώ δεν έχω πλέον φίλους.

Οι φίλοι μου είναι ψεύτες και υποκριτές. Δεν θέλω και άλλους τέτοιους ανθρώπους στην ζωή μου.

"Φίλος; Θα το σκεφτώ" απάντησα. Χαμογέλασε πιο πολύ. "Χαίρομαι" μου είπε και κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι.

Ήθελα να απομακρυνθώ αλλά κάτι με κράτησε ακίνητο. Και αυτό ήταν το χέρι του.

"Με φοβάσαι;" ρώτησε. "Ό-Όχι" απάντησα. "Καλά κάνεις. Γιατί δεν δαγκώνω" ψιθύρισε.

"Οκ, κύριε Wang. Όπως θέλετε". "Jackson. Σκέτο. Το προτιμώ αυτό" απάντησε.

"Εντάξει, Jackson" απάντησα.