𝖧𝗈𝗐 𝗍𝗈 𝖲𝖺𝗒 𝖦𝗈𝗈𝖽𝖻𝗒𝖾 || 슈가

2

Γύρισα στο σπίτι πριν σχολάσει κανονικά το σχολείο. Οι γονείς μου δεν είχαν γυρίσει ακόμα από την δουλειά και έτσι καθόμουν στο σαλόνι μόνος, αγκαλιάζοντας τον εαυτό μου, ενώ φανταζόμουν τα χέρια του να τυλίγονται έτσι γύρω μου.

Πριν το καταλάβω, είχα αποκοιμηθεί σε αυτή την στάση και με ξύπνησε ο ήχος του τηλεφώνου που χτυπούσε. Το σήκωσα ενώ δεν σηκώθηκα.

"Έλα πώς είσαι;" η βαριά φωνή του Namjoon ακούστηκε στο αυτί μου που είχα το ακουστικό. "Καλά" ψέλλισα. "Σίγουρα; Θες να έρθω από εκεί;" με ρώτησε.

Σκέφτηκα για μερικά δευτερόλεπτα. "Αντε έλα". "Αλλά θα αργήσω λίγο, να ξέρεις" μου είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Το άφησα στην άκρη και έκλεισα ξανά τα μάτια μου.

Ήρθε περίπου μισή ώρα αργότερα από την ώρα που τηλεφώνησε. Σηκώθηκα και άνοιξα την πόρτα εκείνος μπήκε μέσα και κάθισε στον καναπέ που ξάπλωνα.

"Yoongi, μίλησα με την μητέρα μου και μου μίλησε για έναν πολύ καλό γιατρό. Αν θες, θα σου πω περισσότερα για αυτόν και αν είναι του τηλεφωνούμε, τι λες;". Ήπια λίγο νερό και ανασήκωσα τους ώμους μου.

"Εγώ θα ρωτήσω την μητέρα μου να μου πει περισσότερα και βλέπουμε" ψιθύρισε. "Οκ" απάντησα.

"Yoongi, μπορώ να σου μιλήσω ανοιχτά;". Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Πήρε μια βαθιά ανάσα για να μπορέσει να μιλήσει. "Τον τελευταίο καιρό νομίζω πως... Δεν είναι έρωτας ακριβώς αλλά απλά να... Πλέον δεν είμαι τόσο καλά όσο ήμουν στην αρχή με τον Seokjin και τώρα νιώθω κάπως περίεργα όταν βρίσκομαι δίπλα σου. Πάρτο όπως θέλεις αυτό. Και με το περίεργα εννοώ κάπως ωραία" είπε.

Δεν με ενδιέφεραν καθόλου αυτά που έλεγε. Ο Namjoon από τότε που τον γνώρισα, ζει μέσα στα αν, δεν είναι σίγουρος ποτέ για τίποτα. Και δεν το λέω μόνο εγώ αυτό. Όλοι όσοι τον ξέρουν έχουν την ίδια άποψη.

Αλλά αρκετά έχω ασχοληθεί με την πάρτη του. 

"Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Σου λέω ότι προτιμώ εσένα από τον Jin, αλλά για εκείνον αισθανόμουν διαφορετικά, αισθανόμουν έρωτα. Δεν μπορείς να πεις έρωτα αυτό που νιώθω για εσένα". "Δεν με νοιάζει, Namjoon. Κάνε ότι θες". 

Σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου. "Πες μου τι έχεις. Νιώθω πως δεν φταίει μόνο ο θάνατος του Jimin για το χάλι που είσαι τώρα". Ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους μου. "Namjoon... άσε με" ψιθύρισα και πήρα τα χέρια του από πάνω μου. 

Time skips

O Namjoon δεν έμεινε για πολύ ώρα στο σπίτι. Όταν γύρισαν οι γονείς μου στο σπίτι, καθόμουν στο παράθυρο και κοιτούσα την βροχή. Η μητέρα μου με έβαλε να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και να χαλαρώσω. Κοιμήθηκα αμέσως μετά το μπάνιο μου. 

Τον είδα στον ύπνο μου. Με φώναζε να πάω κοντά του όμως εγώ δεν μπορούσα να τον πλησιάσω. Μου χαμογέλασε όμως και ύστερα εξαφανίστηκε ξαφνικά. Φοβήθηκα.

Τώρα τελευταία βλέπω πολλά περίεργα όνειρα. Αποφάσισα να του στείλω ένα ακόμα μήνυμα για να ηρεμήσω.

"Φοβάμαι. Αλλά μιλάω μαζί σου και ξεχνιέμαι, Jimin"

Τον αγαπώ. Ποτέ δεν σταμάτησα. Μισώ εκείνον τον άνθρωπο που προκάλεσε το ατύχημα. Πιστεύω πως ο καθένας στη θέση μου θα έκανε το ίδιο. Τουλάχιστον έφαγε πολλά χρόνια φυλακή που οδηγούσε μεθυσμένος.